| |
Τραγουδώ την ποιήτρια την τρανή αγαπημένη
Που η ξενητειά γλυκοφιλεί τρικυμισμένη
Μα το κύμα αδιάκοπα μες στον αφρό εδώ τη φέρνει
Με τ'απαλό φύσημα του ανέμου…
Χαίρε μούσα μου παιχνιδοματούσα
Του τραγουδιού μου το σκοπό κράταγε και βοήθα
Νίκη να δρέψεις πια κι εδώ με τη γλυκιά σου λάμψη
Μες στη ψυχή μου στάλαξε…
Μπρός το οβάλ πορτραίτο σου τώρα μπορώ να σου μιλήσω
Εσύ που άφησες ένα φάντασμα γλυκό να με τριγυρνάει
Εσύ που μόυφερες ρίγη διψασμένα
Εσυ που γκρέμμισες τη σκουλικιασμένη μου σκια
Εσυ που τον πλανώμενο ξήλωσες σταυρό μου
Κι έριξες μια ουράνια ορμή μες στο μυαλό μου
Ώστε τη θλιβερή δειλία μου να διώξω
Και να χαρώ τους νόμους της αγάπης
Τραγούδησε ποιήτρια αηδονολαλούσα
Που στο ωραίο σου πρόσωπο
Μελένιο ένα χαμόγελο παντα γλυκοχαράζει
Κι η ομορφία σου γλυκασνθός που τον πόθο όλο γεννάει…
Μια λέξη από τον στίχο σου τη γή ολόκληρη αγκαλιάζει
Και στέλνει κι απλώνει ολόγυρα ομορφιές
Ν'αστραφτει ο αιθέρας
Που πριν στη σκοτεινιά ήτανε θαμμένος
Ασώπαστο απ το χέρι σου κυλάει το τραγόυδι
Τη ξενητεια για σένανε τη βάφουνε γαλάζια
Για σένα στ'άσπρα ντύνονται αγγέλοι κι αγγελάκια
Και βγάζουνε φτερά
Για αυτό για σένα εγώ ποιήτρια σήμερα τραγουδώ
Μες στην απλή αλήθεια μου πάλι σε προσκαλώ
Σήμερα είναι πιο εύκολο τον στίχο να συμπληρώσω
Και να σου πώ πως σ'αγαπω,τωρα δεν θάσαι μό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
