| |
| | Το ρέκβιεμ των δακρύων.....αφιερωμένο |  | | | Καλημέρα, όποιος δεν βαριέται το διαβάζει, σας ευχαριστώ πάντα. | | |
...........................Αφιερωμένο στα αδέρφια μου, Τάκη και Σπύρο...................
Σαν δεν βυζαίναμε, της μάνας μας το γάλα
περίσσευε η συμπόνια, τ` ανθρώπινα, διχάλα.
Χώμα είχαμε για σπίτι, κρεββάτι το κασόνι
δεν είχαμε ένα παραθύρι, να δούμε αν ξημερώνει.
Γίνονταν τα δάκρυα καρφιά, να μας πονάνε αιώνια
η απουσία, ένας πνιγμός, στα άγουρα τα χρόνια.
Ψωμί με λάδι, παρηγόρια κι` ας ήταν δανεικό
μήτε καντήλι είχαμε, για γράμμα στο θεό.
Μήτε θεό, μήτε άνθρωπο κι` έμπαζαν τα σανίδια
αγιάζι, μέσα στη ψυχή, βιός δώδεκα γίδια.
Δεν είχαμε πατέρα πλάστη, να φτιάξει μια φτερούγα
μόνο μια μάνα ορφανή, φωνάζαμε στη ρούγα.
Κουτσουρεμένα τα κλαδιά, κουτσουρεμένα όνειρα
μαύρο τσεμπέρι στη καρδιά. Κι` άκουγες τα κακόμοιρα!!
Κακόμοιρα, που` χαν θεό, της μάνας τους τα χέρια
που μόχθο είχαν στόλισμα, δικά μας καντηλέρια.
Τη δημοσιά πήραμε νωρίς, στα ανήλια οι λύκοι
τιμή, ήθος, δίκαιο, μάνας, χρυσή διαθήκη.
Κι` έτρεξε αίμα ποταμός, ελεημοσύνη της πληγής!!
έγινε το άδικο δύναμη, της Καλλιρόης της πηγής .
Κι` όλο κυνηγούσαμε, κείνα τα λουστρινάκια
στη θύμηση μια μαχαιριά, της φτώχειας μας, ανθάκια.
Κρινάκια μον τα κάναμε, να` χει μοσχοβολιά η πλάση
κι` ήταν το χάδι, της καρδιάς, γλυκό φιλί σε τάσι.
Χίλια χρόνια ο αγώνας μας, μάνα, καλή μου μάνα
νιώθω δεν μας εχάιδεψες, μα ήσουν η καμπάνα.
Φτωχή, ξερή κι` αγράμματη, με στέρηση στα χείλη
μάνα μου συ περήφανη!! ήσουν χρυσό καντήλι.
Κι` ας μην το είχαμε ποτέ, σαν τα καλά τα σπίτια
μας άφησες το λαδικό, για φλόγα μες στα στήθια.
Στις λεωφόρους της ζωής, κάθε βήμα, και μπορώ
στα αγκάθια της διαδρομής, καρφί και στο σταυρό.
Μας σταύρωσαν, μας σταύρωσαν τ` ανθρωπινά
τα τρυφερά τα χρόνια μας, δεν είχαν ωσαννά!
Τα παραθύρια ανοίξαμε, που μόνο η ζωή ανοίγει
στάλα τη στάλα, χτίσαμε, με μνήμη να τυλίγει.
Τα ονείρατα που χάσαμε κει που δεν έβλεπες ήλιο
κάναμε την πληγή ζωή, τον άνθρωπο βασίλειο.
Μάνα, αυτό μας δίδαξες, στου ελλείματος το βύζαγμα
σαν είχες ένα η φτωχή, το δίνες κι` ήταν δίδαγμα
Σαν γίναν οι ρίζες μας βαθιές, ήρθαν του κόσμου τα πουλιά
κι` έπεσαν τα τοιχεία, τα γλυκολάλητα βιολιά.
Στη σπηλιά αντηχούνε μάνα, πάνω κει στο κασόνι
το ρέκβιεμ των δακρύων! ακούγεται στ` αλώνι.
Στ` αλώνι που` ναι το ψωμί, το στάχι του Αλωνάρη
ένα βιολί που αντηχεί, θα μοιράσει το σιτάρι.
Στα κούτσικα της οικουμένης, όλα μαζί τα κακόμοιρα
ένα ζευγάρι λουστρινάκια, να`` χουν περίσσια όνειρα.
Να ονειρεύομαι άνθρωποι, μες στης σπηλιάς τη πόρτα
να` χω φτερά να υψωθώ, στων αστεριών τα φώτα..
8-4-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
08-04-2021 @ 09:29 | Τα λουστρινάκια ήταν εκείνα τα παπουτσάκια της Λαμπρής με το μπαρετάκι που φορούσαν τ` άλλα κοριτσάκια το βράδυ της Ανάστασης και τα ζήλευα πόσο! τα ζήλευα, τα χρόνια πέρασαν, ήρθαν και πολύ καλοί καιροί κι` έτσι μπορούσα να μοιράζω παπούτσια, βαθιά η πληγή! με το μοίρασμα έκλεισε , μα ποτέ τελείως, σας ευχαριστώ .Γεωργία. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | iokasth
08-04-2021 @ 20:58 | Τι έμπνευση και αυτή.!!
Γεωργία μου μπράβο, είναι πολύ ωραιο. Γραμμένο με ψυχή.
Μια ιστορία .!!!!
Τα λουστρινακια ,ναι ναι τι μου θύμισες..
Να είσαι καλα, με συγκίνησες.
ΝεφΕλλη
| | Μπόσινας Νίκος
08-04-2021 @ 21:03 | Πολύ καλό! | | aridaios
09-04-2021 @ 02:14 | Γεωργία
Πολυ γλυκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο ::hug.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
