| |
Κουράγιο η λέξη, που δε μας συντροφεύει
Και η υπομονή, σιγά - σιγά φεύγει
Τίποτα νιώθω πως δε θα μας δένει… Πώς να το δεχτώ;
Μοιάζει με μάταιο να το προσπαθούμε
Αυτό που καιρό, οι δύο μας πια ζούμε
Ελάχιστος χρόνος, μα καθυστερούμε… Το αναπόφευκτο
Για πες μου αν αξίζει
Που τώρα γεμίζει
Με θλίψη, βαθιά η ψυχή μου
Αβάσταχτος πόνος
Στο δρόμο, πια μόνος
Να σώσω την άδεια ζωή μου
Για πες μου αν ξέρεις
Όταν υποφέρεις
Τι κάνεις, να βρεις ευτυχία
Τα πάντα πια στάχτη
Αφού δεν υπάρχει
Καμία, για μας, σωτηρία
Το τέλος μας, έβλεπα, πως μας πλησιάζει
Και η αγάπη, βοήθεια, να μου φωνάζει
Το δάκρυ στα μάτια, αρχίζει να στάζει… Δε θέλω να ζω
Ο εγωισμός, αυτός μας κερδίζει
Πίσω η κατάσταση, αυτή, δε γυρίζει
Μα όσο υπάρχω και αν σε δακρύζει…. Θα σε αγαπώ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
