| |
| | Του θησαυρού η λίρα |  | | | Αν και το site έχει μολυνθεί και το μικρόβιο μεταφέρεται σαν τον covid 19, συνεχίζω να γράφω γιατί υπάρχουν ακόμα άτομα που αγαπώ κι όσο εκείνα είναι εδώ εγώ θα συνεχίζω. Την αγάπη μου σε όλους!!! | | |
Μόνος και πάλι σ' άλλους κόσμους ταξιδεύω,
τον εαυτό μου κάπου αλλού τον οδηγώ.
Χάνονται πίσω μου τα μέρη που λατρεύω,
όμως μπροστά μου νέα αρχή αναζητώ.
Είν' οι στιγμές αυτές που μ' έδιωξαν μακριά
κι οι αναμνήσεις που με πίκρες με ποτίζουν,
σαν τον φυγά ψάχνω να βρω παρηγοριά,
μέσα σε δρόμους που οι λάμπες μου φωτίζουν.
Είναι οι άνθρωποι που με κεράσαν πόνο,
οι ίδιοι άνθρωποι που τόσο αγαπώ,
γι' αυτό κι εγώ από εκείνους πήρα δρόμο
και δεν με νοιάζει αν στο άγνωστο βρεθώ.
Κι αν με πονάει στην καρδιά μου το αγκάθι
και περιφέρομαι χωρίς παρηγοριά,
δεν μου ξερίζωσαν εκείνη την αγάπη,
γιατί την έθαψα κι εγώ πολύ βαθιά.
Βγαίνω σε μέρη μακρινά και ξεχασμένα,
από ανθρώπους, από πόνους και καημούς.
Τα βήματα μου σταθερά και μετρημένα,
πάνω σε βράχια και απότομους γκρεμούς.
Ψάχνω να βρω τώρα του νήματος την άκρη,
σήματα στέλνω σ' επιστήμονες καιρούς,
απ' της ζωής μου τον ψηλό τον καταρράκτη,
με μια αστραπή να αναστήσω τους νεκρούς.
Μα είναι τα βλέμματα θαμπά και ματωμένα
κι έτσι δεν βλέπουν την αυγή που μου ξυπνά,
όσα αισθήματα είχα χρόνια κοιμισμένα
και τα πετούσα ένα ένα στην πυρρά.
Άλλο δεν μπόρεσα να κρύψω την αλήθεια,
πνίγει το ψέμα τη χαμένη μου χαρά.
Λαθρεπιβάτης στων παιδιών τα παραμύθια,
ψάχνω να βρω μια ιστορία που να γελά.
Όμως κι αυτά δεν έχουνε το ευτυχισμένο τέλος,
εκείνο που ν' ακούσουνε θέλουνε τα παιδιά,
με πίκρες και με βάσανα προίκισαν τους αγγέλους,
εκείνα τα σενάρια τα καταθλιπτικά.
Ισορροπώ στο σήμερα κρατώντας την αρμύρα,
που ξέβρασε η θάλασσα πάνω στην αμμουδιά,
μέσα στα χέρια μου έβαλε του θησαυρού μια λίρα,
να πληρωθεί ο Χάροντας που πλέει στ' ανοιχτά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Fox | | | |
|
φραγκοσυριανος
15-04-2021 @ 18:32 | Είναι οι άνθρωποι που με κεράσαν πόνο,
οι ίδιοι άνθρωποι που τόσο αγαπώ,
γι' αυτό κι εγώ από εκείνους πήρα δρόμο
και δεν με νοιάζει αν στο άγνωστο βρεθώ.
Κι αν με πονάει στην καρδιά μου το αγκάθι
και περιφέρομαι χωρίς παρηγοριά,
δεν μου ξερίζωσαν εκείνη την αγάπη,
γιατί την έθαψα κι εγώ πολύ βαθιά.
Δυνατό Βούλα μου. ::theos.:: ::love.:: ::theos.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
15-04-2021 @ 19:04 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | CHЯISTOS P
15-04-2021 @ 20:51 | Με θέμα τον υπότιτλό σου, δύο στροφές από παλιά.. (2007)
....
Να ποια ειν’ η «ποίηση» ! Της μάζας η "υπηρέτηση" !..
Αυτή που θα ‘πρεπε ιδέα να ‘ταν, μάλλον.. :
..Σαν σε μια ζούγκλα ο καθένας να ‘χει απαίτηση
να μην φανεί –δήθεν- λειψός από τον άλλον..!
.. .. ..
Θέλω να φύγω, μ’ εκατό, αν επιτρέπεται..
να τους αφήσω μοναχούς να γίνουν σκόνη...
μα υπάρχουν κι άλλοι, ταπεινοί, που δεν τους πρέπεται
σε τέτοιο τσίρκο τρομερό να μένουν μόνοι... | | Άηχος
15-04-2021 @ 21:09 | Είναι ένα εξαιρετικό ποίημα που όσο απλό κι αν φαίνεται μόνο απλό δεν είναι, κι όσο δύσκολο κι αν ακούγεται μόνο έτσι δεν είναι. Δεν χρειάζεται να παιδευτείς ιδιαίτερα για να εμβαθύνεις στο ποίημα και να αντιληφθείς ότι κρύβει συνάμα, θλίψη, και πίκρα αλλά κι ελπίδα κι αποφασιστικότητα.
Δυνατό κι ωραίο ποίημα που καθρεπτίζει την ψυχή της ποιήτριας, με τέτοια ένταση, που αγγίζει τον αναγνώστη
Συγχαρητήρια!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | heardline
16-04-2021 @ 00:09 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | inokrini
17-04-2021 @ 20:49 | Άλλο δεν μπόρεσα να κρύψω την αλήθεια,
πνίγει το ψέμα τη χαμένη μου χαρά.
Λαθρεπιβάτης στων παιδιών τα παραμύθια,
ψάχνω να βρω μια ιστορία που να γελά. ::theos.:: ::theos.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
