| |
“Όταν κοιτάζουμε τον ουρανό τη νύχτα,
νοιώθουμε τη συγγένεια με τα φώτα που καίνε στην κοσμική νύχτα,
θυμόμαστε τις αρχέγονες ρίζες μας, συνδεόμαστε με την ίδια μας την ύπαρξη.
Είμαστε παιδιά των άστρων, από τον διασκορπισμό της ενέργειας τους
δημιουργούνται τα όντα και με το θάνατό τους θα διασκορπιστούν στα άστρα
για να δημιουργήσουν νέες μορφές ζωής σε άλλους συμπαντικούς τόπους.
Απαιτείται η ευαισθησία της διασυνδεδεμένης ζωής
και η συνείδηση της κοσμικότητας για να ακούσουμε τον ήχο μιας παράξενης μουσικής,
τη μελωδία, που χαρά της είναι η γέννηση καινούργιων γαλαξιών,
τη μελωδία, που η θλίψη της είναι ο θάνατος των ήλιων.
Η αποδέσμευση από τη μυθολογική διάκριση του χρόνου σε παρελθόν, παρόν και μέλλον,
από την οποία παράγεται το εγώ-εαυτός και ο φόβος του θανάτου,
μπορεί να συμβάλλει στην επανασύνδεση με τον άχρονο κόσμο που μάς συνιστά.
Αλέξης καρπούζος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
