| |
[I]Ήταν μια μαγική βραδιά για το Αυτοκρατορικό Θέατρο. Το πλήθος είχε γεμίσει ασφυκτικά την πλατεία, τα θεωρεία, τους διαδρόμους. Η ορχήστρα συνόδευε την χορωδία και τους σολίστες στο συγκλονιστικό φινάλε της μεγαλειώδους συμφωνίας. Και πάνω στο πόντιουμ στέκονταν πλάι-πλάι, με πλάτη στο κοινό, ο μαέστρος που καθοδηγούσε ορχήστρα και τραγουδιστές και μια σκυφτή κοντοδεμένη φιγούρα που έσκιζε με τα χέρια του τον αέρα ολόγυρά του σημειώνοντας το τέμπο και γυρνώντας τις σελίδες της παρτιτούρας.
Σύσσωμη η χορωδία υμνεί: " Όλοι αδέλφια έχουν γίνει / κάτω απ' τ’ απαλά φτερά...".
Οι τελευταίες νότες υψώνονται και πέφτουν θριαμβευτικά. Οι ακροατές ξεσπούν μανιασμένα σε δυνατές κραυγές και χειροκροτήματα. Δυο τρεις αστυνομικοί προσέρχονται στην αίθουσα για να επιβάλλουν την τάξη.
Άξαφνα τα βλέμματα των μουσικών πέφτουν απάνω στη μοναχική φιγούρα που συνεχίζει ακατάπαυστα, κραδαίνοντας τα χέρια του να διευθύνει στο κενό: η μουσική αντηχούσε ακόμα μέσα του.
Τότε η Καρολίνα Ούνγκερ, η νεαρή γαλανομάτα κοντράλτο, προχωρά με αποφασιστικότητα , πιάνει τον μεσόκοπο συνθέτη απαλά απ' το μπράτσο και τον γυρίζει να αντικρύσει κατάφατσα το κοινό που 'χει ξεσπάσει σε ουρανομήκη ζήτω και μπράβο. Ο μοναχικός άνδρας απομένει να κοιτάζει σιωπηλός το πλήθος που παραληρεί και ύστερα, ορθώνοντας το τεράστιο κεφάλι του με τα ανυπόταχτα ψαρά μαλλιά το κλίνει μπροστά στο στήθος του, ευχαριστώντας τους συμπολίτες του που τον δοξάζουν, αυτόν, την κορωνίδα των μουσικών δημιουργών.
Ανάμεσα απ' τις πρώτες σειρές της πλατείας, ξεπροβάλλουν κι έρχονται προς το μέρος της ορχήστρας ο καλός του φίλος και συνάδελφος, συνθέτης Ίγκνατς Μόσελες, υποβαστάζοντας έναν γηραλέο άνδρα με άσπρη περούκα που περπατούσε με δυσκολία , σκοντάφτοντας σε κάθε βήμα. Φτάνοντας δίπλα στον μαέστρο αναφωνεί: "Λούντβιχ ήταν θαυμάσιο...υπέροχο...Τι κρίμα που κάνατε μόνο δύο πρόβες! ...Κοίταξε ποιος ήρθε απόψε: είναι ο Αυλικός Συνθέτης, ο Ιππότης Σαλιέρι", είπε παρουσιάζοντας τον ηλικιωμένο κύριο με το απλανές βλέμμα.
"Δάσκαλε", τον προσφώνησε ο Λούντβιχ, "η παρουσία της Εντιμότητάς Σας με τιμά απεριόριστα".
"Λουίτζι", του αποκρίθηκε αργά ο γέρος, "χρόνια τώρα το γνωρίζω πως είσαι ο Μοναδικός, ο Μεγάλος, ο Ανυπέρβλητος υπηρέτης της Τέχνης μας. Μακάρι να μ' αξιώσει ο Κύριος να σε ακούω για έτη πολλά να ευφραίνεις τ' αυτιά μας". Ύστερα το πρόσωπό του σκοτείνιασε και μονολόγησε: " Όμως το νιώθω, το τέλος μου πλησιάζει... στο μυαλό μου έχει πέσει καταχνιά, αλλά ώρες- ώρες ένας άνεμος σαν να το καθαρίζει για λίγο και θυμούμαι: Σας το λέω φανερά, δεν είναι όχι δεν είναι αλήθεια, εκείνες οι αισχρές φήμες, πως θανάτωσα με δόλο τον Μότσαρτ. Σεις πρέπει να το πείτε στον κόσμο όλο." Μετά, αποκαμωμένος, σώπασε...[/I].
[B]Στις 7 Μαϊου του 1824, στο Αυτοκρατορικό και Βασιλικό Αυλικό Θέατρο της Πύλης της Καρινθίας (Theater am Kärntnertor), στην περίλαμπρη Βιέννη, δόθηκε η πρεμιέρα της αριστουργηματικής 9ης Συμφωνίας σε Ρε ελάσσονα του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν. Η Συμφωνία ολοκληρώνεται με την χορωδία που ερμηνεύει την "Ωδή στην Χαρά", σε στίχους του ποιητή Φρίντριχ Σίλλερ.
Στις 7 Μαϊου του 1825, ο πρώην Αυλικός Συνθέτης και Διευθυντής Χορωδίας των Ανακτόρων, ιταλικής καταγωγής ,Αντόνιο Σαλιέρι , δάσκαλος του Μπετόβεν, του Σούμπερτ, του γιου του Μότσαρτ και άλλων , πεθαίνει πάσχοντας από προχωρημένη άνοια και κινητική αδυναμία. Θα ταφεί με τιμές στην Βιέννη, την πόλη που υπηρέτησε ως συνθέτης και μουσικοδιδάσκαλος επί 40 χρόνια. Στο 40ήμερο μνημόσυνό του θα παιχθεί το Ρέκβιεμ που είχε συνθέσει ο ίδιος το 1804.[/B]
[B]Η "Ωδή στην Χαρά" του Μπετόβεν έχει επιλεγεί ως ο Ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η όπερα του Σαλιέρι "Η Αποκαλυφθείσα Ευρώπη"(L'Europa riconosciuta) ήταν η πρώτη όπερα που παρουσιάστηκε στη "Σκάλα" του Μιλάνου.[/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
