| |
Σαν καθόμαστε στο σαλόνι.....................Για το Γιάννη μου.....................
δάσκαλος είσαι εσύ για εμέ,
το μονό μου το σεντόνι
μην το σκεφτείς, ποτέ, ποτέ.
Οι επιλογές μου θυσία
καρφιά, μπορεί κι` αγκάθια,
μα κείνο που` χει την αξία
ειν τα δικά σου, τ` άνθια
Στη σκάλα που σου έταξα
κι` ήσουν τόσο δα μικρό
κι` αν δάκρυσα κι` αν έκλαψα
ήταν το χρέος ιερό!!
Για να σε βλέπω να γελάς
μαέστρος! με μπαγκέτα
τα βιολιά, μου κουβαλάς
τα πιο όμορφα κονσέρτα.
Παίξανε στην αετοφωλιά,
ο Μπετόβεν ήταν μεταλάς
σ` έπαιρνα μια ζεστή αγκαλιά
να ζεις και ν` αγαπάς!
Την μουσική, τον άνεμο
τ` άσπρα, άγρια άτια
σε λιμανάκι απάνεμο
κι` όσα ψυχής χρυσάφια.
Σ` άφησα μες στα γράμματα
καν` τα δώρο στη πλάση,
αν ζω, θα` ναι μαλάματα
νέκταρ γλυκό σε τάσι.
Η ύπαρξη σου γιε μου!!!
περιστεράκι του λόφου!
Ακόμα μια γραφή ακριβέ μου,
η ομορφιά του ανθρώπου.
Βρίσκετε μέσα στη ψυχή
στα δυο δυνατά του χέρια,
στης μάνας του τη προσευχή
θ` ανάβουν καντηλέρια.
Για να περσέψει το ψωμί
για να θεριέψει η αγάπη.
Να ξεχειλίσουν οι κρουνοί
στη πλάση, από άκρη, σ` άκρη.
Να γύρω και να κοιμηθώ
με ένα Ρέκβιεμ να παίζει,
από ψηλά, να σε κοιτώ,
στου κόσμου το τραπέζι!!
Μέλι και γάλα, ζεστό ψωμί
στο πύργο πάνω το ψηλό.
Η ανθρωπότητα μαζί,
λευτεριά, ειρήνη, γη ,νερό.
Στους μπαξέδες, θα γελώ
θα γελώ, όλα τα χρόνια.
Άκου καρδιά μου σου μιλώ,
χρυσάφι να` χεις κλώνια.
Ο πύργος πάνω ο ψηλός είναι γραμμένος στο δημοτικό τραγούδι
--Ξύπνα καημένη Αναστασιά--- ήταν το μόνο που τραγουδούσε η
μάνα μου κι` ασφαλώς δεν ξεχνιέται.
10-5-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία του Ιωάννη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
