| |
Και μόλις έσπασαν τα γυαλιά μου, είδα καθαρά..
Πόσο τυφλός είμαι!
Πόσο ο κόσμος είναι αλλιώτικος, πόσο διαφορετικός..
Πόσα χρώματα είχε τελικά αυτή η αγάπη; τώρα έμαθα..
Άσπρη θάλασσα ποτέ ξανά δεν είδα, μαύρο το καΐκι.
Άσπρη παπαρούνα ποτέ ξανά δεν θώρησα, μαύρη η πασχαλιά.
Άσπρος ο έρωτας μου για εσένα, μαύρα τα φιλιά.
Όλα ασπρόμαυρα και όλα μαυρόασπρα.. τόση ποικιλία η πολύχρωμη ζωή μου.
Μα τα γυαλιά μου είναι σπασμένα.. σπασμένη και η αγάπη σου για εμένα..
Και ίσως να πάρει χρόνο να συνηθίσω.. ίσως να πάρει χρόνο να ξανά δω... να αγαπήσω.. να αγαπηθώ ξανά.
Φτάνει μόνο να έρθεις άγνωστη εσύ... φτάνει να με ακουμπήσεις..
Κι αν καταλάβω πως τα μάτια σου είναι πράσινα.. μαύρα, μελιά, μπλε ή καστανά..
Αν διαπιστώσω πως τα μαλλιά σου είναι κόκκινα, μαύρα, καστανά ή ξανθά..
Τότε ας αρμενίσουμε τα πέλαγα τα γαλανά.. και ας κυλιστούμε σε λιβάδια με παπαρούνες κόκκινα.. ναι, ας ερωτευτούμε.. ας αφεθώ στα χείλη σου που καίν σαν κόκκινη φωτιά..
Και ας πάρουμε όρκο.. ας ορκιστούμε πως τα καινούρια μου γυαλιά να μη ραγίσουνε ξανά...
[align=left]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
