| |
Έχεις χάσει τα κλειδιά,
στη λάσπη της σιωπής.
Χτυπάς τις πόρτες δυνατά.
Να σ’ ακούσει ποιος; Κανείς!
Έρημος και μοναχός,
να πας που; Ούτε πίσω ,ούτε μπρος.
Φίλος σου, έγινε ο εχθρός.
Η φασαρία, σιγαλιά
και η ησυχία, βουερή.
Τα πλοία σου, δεμένα στη στεριά,
χρησμούς, η Πυθία εγκυμονεί.
Στην απέραντη σιωπή,
χαμένη απ’ τα χρόνια τα παλιά,
μια αγκαλιά σ’ αναζητεί.
Ταξιδιάρικο πουλί,
συνεχώς πετά,
από ξένη γη, σε ξένη γη.
Κουράστηκε! Στα χέρια σου ζητά,
να φωλιάσει, να ξεκουραστεί.
Να κλείσει για πάντα, τα φτερά,
στα δικά σου κάτω, να χαθεί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
