| |
Σιγά σιγά, ο χρόνος, όπως μόνο εκείνος ξέρει, περνούσε. Πέρασαν μερικά χρόνια μα εκείνος όντως δεν ξαναφάνηκε. Η Ουρανίτσα κάπου στα οχτώ της χρόνια σχεδόν είχε ξεχάσει ότι συνέβη εκείνο το καλοκαίρι. Πέρασαν λοιπόν τα καλοκαίρια με νέα ενδιαφέροντα για κείνη. Θυμάται, τώρα , πως ένα κέρμα των δέκα δραχμών έγινε ο λόγος να καρτερά έναν ολόκληρο χειμώνα, το επόμενο καλοκαίρι. Ο ήλιος πύρωνε το τσιμέντο και καθετί που ερχόταν σε επαφή μαζί του. Ήταν ένα μεσημέρι που δε διέφερε σε τίποτε από τ ΄ άλλα. Καθόταν σε ένα πεζούλι της πλατείας όταν άκουσε κάποιος να φωνάζει το όνομά της. Σήκωσε το κεφαλάκι της και είδε τον μεγάλο ξάδερφο της να τη ρωτά τι κάνει εκεί μόνη. Κάθομαι στον ήλιο του αποκρίθηκε. Μεσημεριάτικα στον ήλιο; Πήγαινε σπίτι. Να, πάρε ένα δεκάρικο, για να πάρεις γαριδάκια το απόγευμα. Όχι, δε θέλω, θα με μαλώσει η μαμά αν το πάρω, δυσανασχέτισε η μικρή. Πάρτο, συνέχισε εκείνος, πάρτο και πες της πως στο έδωσε ο Σταύρος, είναι απ την πρώτη του δουλειά. Σήκωσε η μικρή το κεφαλάκι της και κοίταξε το πρόσωπό του. Αλήθεια Σταύρο; Έτσι είναι; Ναι, Ουρανίτσα μου ναι, έπιασα δουλειά. Άπλωσε η μικρή το χέρι της και γράπωσε το δεκάρικο, το έκλεισε στη χούφτα της σα τον μικρό της θησαυρό. Σήκωσε τα χέρια της ψηλά, σ ένα κάλεσμα προς εκείνον, να χαμηλώσει για να τον αγκαλιάσει. Φιλώντας τον του είπε ψιθυριστά στο αυτί: Σ ευχαριστώ! Αυτή την κίνηση δεν την ξέχασε ποτέ η Ουρανίτσα. Όπως και τη συνέχεια αυτού του κέρματος.
Μουρταδέλελεεες, τυριάααα, σαλάμιαααα, παστωμένες σαρδέλεεεες, ρέγγεεες, όοοοολα τα καλά εδώώώώ΄!!!!!
Τα βλέφαρα της Ουρανίτσας ανοίγουν σιγά σιγά, η επόμενη ηλιόλουστη μέρα, ξεκίνησε με τη φωνή του μουρταδελά- έτσι τον φώναζε η μικρή. Ήταν η καλύτερη της μέρα. Ο μουρταδελάς ήταν ένας κύριος γεμάτος με σπαστά μαλλιά και μια φάτσα συμπαθητική, με καστανά μαλλιά, ντυμένος πάντα αθλητικά. Είχε ένα μεγάλο φορτηγό και κάθε δεύτερη εβδομάδα διέσχιζε τους δρόμους του χωριού και πουλούσε την πραμάτειά του. Μεμιάς η Ουρανία ανοίγει διάπλατα τα μάτια της και αναφωνώντας : «ο μουρταδελάς» σηκώθηκε απότομα και άρχισε να ντύνεται. Άγχος μεγάλο μη τυχόν και η μάνα δεν τον ακούσει. Σίγουρα πρωί πρωί θα ήταν στο κατώι. Έπρεπε να την ενημερώσει. Να μη χάσει την ευκαιρία να αγοράσει την αγαπημένη της μουρταδέλα. Την λάτρευε. Πάνω στο ζυμωτό ψωμί, με το τυρί της μάνας και εκείνη τη φέτα σε καφεκόκκινο χρώμα με τις άσπρες πιτσιλιές επάνω και τους διάσπαρτους , σε αυτή, κόκκους πιπεριού. Έμαθε καλά τώρα να τους απομακρύνει πρώτα πριν απλώσει τη λεπτή φέτα γιατί έκαιγαν.
Μαμάάάά, ο μουρταδελάςςςςςςς! Φώναζε η έρμη για να την ακούσει η μάνα της. Απ τα σκαλοπάτια ακόμη, μη χάσει δευτερόλεπτο. Ψώνισα, Ουρανίτσα μου, μη φωνάζεις έτσι. Ψώνισα. Πήρες μουρταδέλα μαμά΄; Ναι κορίτσι μου, ναι. Θα σε ξεχνούσα έτσι; Αφού ξέρω πως την αγαπάς πολύ! Κοιλιόδουλη η Ουρανίτσα. Σκεφτόταν μόνο πως θα ευφράνει την την κοιλίτσα της. Ήταν αυτό τελικά; Ή μήπως το πολύ φαγητό, κάλυπτε τυχόν , συναισθηματικά κενά που είχε; Λένε πως κάτι που γίνεται με υπερβολή δεν είναι καλό. Οτιδήποτε είναι αυτό. Άλλωστε πολλές φορές ερχόταν, αργότερα, στο μυαλό της η φράση «Παν μέτρον άριστο». Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειάς που ήταν υπέρβαρο. Ωστόσο, τα παραπανίσια κιλά σε τίποτε δεν μείωναν την γενικότερη γλυκύτητα της , την ξεχωριστή αύρα της.
Ξαφνικά μια αναλαμπή στο μυαλό της την ανάγκασε να ακινητοποιηθεί. «Το δεκάρικο» ψέλλισε, και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια δυο δυο, για να βρει το δεκάρικο κάτω απ το μαξιλάρι της , όπου το είχε φυλάξει πριν κοιμηθεί την προηγούμενη νύχτα.
(Συνεχίζεται)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
