Νιώθω αόρατος κι εσύ μια σκέψη
Που δεν μπορώ ν’ ακουμπήσω ποτέ
Ένας σκάρτος χρόνος σε μια λέξη
σαν ένα όνειρο που είχα κάποτε
Κάτι θυμίζει και πάλι εμένα
Ένα χαρτί , ένα στυλό και μια ψυχή
Φεγγάρια σβήνω σε ουρανούς έχω το θέμα
και δεν θυμάμαι ποια η αιτία κι η αφορμή
Πότε ήμουν παιδί που με μια αγάπη μάλωσα
πότε έφτασα εδώ
μα ποτέ δεν μεγάλωσα
πάλι τρέχω να φτάσω τη δική μου ελπίδα
κλειδωμένη η φωνή
στην παλιά τη θυρίδα
και τα μάτια κλειστά
νοσταλγούν κάτι κόσμους
και χορεύει η καρδιά
στους δικούς της τους νόμους
Νιώθω να γίνομαι ανάσα βαριά
Οξυγόνο η ζωή που όλο και λιγοστεύει
Μέσα μου καίει ακόμα η φωτιά
Κι εσύ πάντα η στιγμή που μαγικά με ημερεύει
Κάτι σκέψεις κακές πάλι με κυνηγάνε
Κάτι άφησα πίσω που όμως δεν το θυμάμαι
Πότε ήμουν παιδί που με τα όνειρα μάλωσα
Πότε έφτασα εδώ μα ποτέ δεν μεγάλωσα ...
