| |
είναι 6 το πρωί
κάθομαι μόνος στο πολύ άδειο μου δωμάτιο
-καλύτερα έτσι άδειο και λίγο κενό
ποτέ δεν ήθελα πολλά πολλά.-
ακούω μια υπέροχη συμφωνία για βιολί
του Γιοχάνες Μπραμς
κάποιοι απ αυτούς που έγραψαν κλασική
σα να καταλάβαιναν όλο το βάθος της μελαγχολίας.
μου θυμίζει αυτή η μουσική
κάτι από τη μελαγχολία μέσα μου,
τις μάταιες αναζητήσεις,
την πικρία στο στόμα,
που αφήνει η τριβή με τη ζωή
και έπειτα έρχονται πιο χαρούμενες νότες
πιο ζωντανές
σαν ένα
''μη τα παρατάς''.
δεν υπάρχει σ αυτό το κόσμο
μέρος για μας
το λεω δακρύζοντας
συλλογιζόμενος το μαύρο μου το μέλλον
΄΄όλα θα πάνε καλά΄΄ μου λεει
μα ποτέ δεν ήταν έτσι
σχεδόν ποτέ τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά
ολόκληρη η ανθρωπότητα
βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση
και δεν νομίζω να αλλάξει αυτό.
θα χαθούμε στα κύματα
θα χαθούμε στο χώμα
θα χαθούμε στην άβυσσο
τα μυαλά μας
και τα σώματα μας
μια νύχτα σαν κι αυτή
με ένα βαρύ αίσθημα λύπης
κι ίσως έτοιμοι να δακρύσουμε
άδοξα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
