| |
Στο καφενείο κάθεται σκυφτός.
Σκέτος καφές.
Στο μάτι ένα δάκρυ.
Ήρθ' ο καιρός που είναι μοναχός.
Κάποτε όμως ήταν ένα άτι.
Ένας επιβήτορας σωστός.
Γυναίκες πίσω άφηνε,
και γίνοταν καπνός.
Καμία δεν αγάπαγε
και ας του δινόνταν όλες.
Τα δάκρυα, τους στεναγμούς
τα έγραφε στις σόλες.
Μα 'ρθε και "κείνου η σειρά
να χάσει τα λογικά του.
Μια όμορφη μελαχρινιά
του πήρε την καρδιά του.
Την πήρε και την έπαιξε
στα χέρια της σαν τόπι
και όταν την βαρέθηκε
πήρ' άλλη στο κατόπι.
Και τώρα μόνος κάθεται
κ' αναπολεί το χρόνο,
τα λάθη του, που έσπειραν,
σε όλες τόσο πόνο.
Τώρα αντιλαμβάνεται
πως είναι η αγάπη.
Τώρα που πια την γνώρισε
έχυσε πρώτο δάκρυ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
