| |
Κρατούσα χθες και διάβαζα ένα παλιό βιβλίο
αυτά που έχω φυλαχτό κι` ήταν για με σχολείο.
Όπως το ξεφύλλιζα, τριβόταν η σελίδα
και γέμιζαν τα χέρια μου, τις ομορφιές που είδα.
Χρόνια τριγύρω τα κοιτώ, μέσα στη κάμαρα μου
ειν τα παιδιά που αγαπώ, νιότης, χρυσαφικά μου.
Γλυκά μυρίζει το χαρτί, που έχει πια παλιώσει
σαν Ευαγγέλια τα κρατώ, μου δώσαν τόση γνώση.
Δίπλα, σιμά μου ξενυχτούν, στη σειρά αραδιασμένα
της νοσταλγίας τα ιερά, χρόνια, πιστά σε μένα.
Το σπίτι όλο το γέμισα, σαράντα χρόνια τώρα
αφιερώσεις της ψυχής, της θύμησης τα δώρα.
Ξέφτισαν πια στις γωνιές, γερνούν κιτρινισμένα
τα χαιδεύω τις βραδιές, με μάτια δακρυσμένα.
Μ` αρέσει η φροντίδα τους, μ` αγάπη τα κοιτάζω
εκείνα που γεράσανε, ξανά πάλι διαβάζω.
Σαν το παλιό καλό κρασί, όλα έχουν να μου δώσουν
ειν μια δικιά μου προσευχή, όμορφα, σαν παλιώσουν.
Διαλέγω τίτλους, συγγραφείς, ζουν στην αθανασία
στη Σμύρνη και στην Πόλιν μας, στου θώκου εκκλησία.
Σε τούτο εδώ που τρίβεται, γράφει η Διδώ Σωτηρίου
---Τα ματωμένα χώματα-- Αυτοκράτωρ του βιβλίου.
Και τα νεώτερα αγαπώ, όλα εδώ, γύρω κοντά μου
μα τα παλιά μου είναι αλλιώς, μιλούν μες στη καρδιά μου.
Ειν τούτα τα Ευαγγέλια, κεριά μες στο σκοτάδι
το τρίμα μες στα χέρια μου, θαρρώ μου μοιάζει χάδι.
Ένα περβόλι χάρτινο, χρόνια μαζί μου ανθίζει
που` χει κρινάκια, γράμματα και τις Αυγές χρυσίζει.
20-6-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
