| |
Έπεσε η νύχτα
κι` η κουκουβάγια δεν κρώζει απόψε.
Λιγοστό το φως στο καντήλι,
στάχτη, παντού στάχτη,
καρβουνιασμένα όνειρα.
Κάηκαν τα περιστέρια
κι` ο δυόσμος στην αυλή,
η μικρούλα μας λεμονιά,
είναι τόσο γυμνός ο τοίχος
και τα στρωσίδια μυρίζουν καπνό,
τα στρωσίδια.
Μα δεν έχουμε στρωσίδια,
δεν ακούγεται ο σκύλος στην αυλή,
κάπου χάθηκε η ψιψίνα μας.
Το πρωί άκουγες παντού τζιτζίκια
είπαν, έσκασαν.
Για τα παιδιά που χάθηκαν,
πριν ζήσουν, πριν ζήσουν!
Μας φέραν πράγματα πολλά
είναι καλοί οι άνθρωποι,
σαν έχουν την γωνιά τους
μας φέρανε και είπαμε.
Μεις τους νεκρούς μας θέλουμε πίσω,
το γέλιο της Άννας,
τα ζαρωμένα χέρια του παππού,
τη γιαγιά, που φύτεψε τα βασιλικά
την αρμπαρόριζα, τη γαρυφαλλίτσα..
Νύχτωσε κι` η πολιτεία
θα μας φέρει το φως,
το φως, το νερό.
Πόσα θα μας φέρει η πολιτεία.
Εδώ έχουμε σιγαλιά
δεν έχουμε πια πουλιά
κι` οι ψυχές ξεκίνησαν, πέταξαν,
στο στερνό το ταξίδι.
Αύριο ίσως αύριο να καθαρίσει
η θάλασσα,
απ` των ανθρώπων τη τελευταία ανάσα.
Η θάλασσα! μια θάλασσα φωτιά!
Κι` όλοι μιλούν κι` όλοι μιλούν
για τη δικιά μας τη ζωή,
που πια ζωή δεν είναι.
Σαν πέσει η αυλαία
θα είναι καλύτερα.
Σε μια γωνιά θα γλύψουμε τις πληγές μας,
μ` ένα κόμπο, ένα πνίξιμο.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΜΩΡΙΑ!!.
Πριν σημάνει τρεις
να έχετε όλοι φύγει,
θέλουμε μια γωνιά
να θρηνήσουμε.
Μπορείτε παρακαλώ να κλείσετε τα φώτα,
γιατί εμείς δεν έχουμε.
Μην μας σβήσετε ως και το καντήλι μας.
Αδαμοπούλου Γεωργία
5-7-2021
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
