| |
Ταπεινές μου ορέξεις, σ’ έναν κόσμο παλιάτσο
ζωγραφιές δίχως χρώμα, περιβόλι κι ανθός…
Είδα πάλι να βγαίνεις στης ζωής το σουλάτσο
και να λεν οι θαμώνες: «Να! Της νύχτας το φως…»
Ακραιφνείς θεωρίες στα παλιά μου κιτάπια
η αγάπη βρυχάται, ο καημός μ’ ευλογά
τα φιλιά που χρωστούσες.. Δεν τα δίνεις.. Δεν τα ‘πια
κάποιος άλλος τα παίρνει, κι η ζωή με λυγά!!!!!
Αστερόσκονη κι άλλη, σε στερέωμα νόθο,
ενώ πίσω μου φεύγει…. πάλι αυτή συναντώ,
με το νήμα μιας άλλης, την αγάπη μας κλώθω
κι αντί να’βγει στρωσίδι… βγαίνει οργής υφαντό!!!!
Ταπεινές μου ορέξεις για κορμάκι σπαθάτο
φρούδες γίνατε ελπίδες…. τον καημό μου φοράς
αντί αστέρι να λάμψει, σε νυχτέρι κεφάτο
πάλι πνίγηκε η αγάπη, σε βροχές συμφοράς!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
