| |
Γυρεύαμε τον ήλιο
μέσα στα δυο μας χέρια
σ` ένα ξερό βασίλειο
που κόβαν τα μαχαίρια
Κινήσαμε, για τα ψηλά
γιορτή να γίνει η πλάση
πένθος, ψυχής , η μουσική
σε σκουριασμένο τάσι.
Κινήσαμε για τα ιδανικά
μες στη φωτιά του κόσμου
αίμα ποτάμι να κυλά
στην ερημιά του δρόμου.
Ένα στρατί κι` άλλο στρατί
καμίνια και χαλάσματα
ότι πονάει, να θαφτεί
στοιχειά ζωής, φαντάσματα.
Γυρεύαμε έναν ουρανό
ένα στεφάνι βάγια
το ιδανικό μας, το τρανό
στ` ανθρώπινα ναυάγια.
Δάκρυ καυτό για προσευχή
κι` ένα πόνο στα στήθια
νήμα κομμένο η ζωή
στ` αυτιά μας παραμύθια.
Τον ήλιο κι` αν γυρέψαμε
κλειστά μάτια και χείλη
δειλοί, δεν ταξιδέψαμε
για τη μεγάλη πύλη.
Μήτε ουρανός, μήτε πουλί
στης σιωπής τα περάσματα
μήτε θεοί, μήτε βιολί
μήτε σπαθιά κι` ινδάλματα.
Μόνοι, ταπεινοί περιπατητές
στα ίσαλα των τρανών,
μόνοι, φτωχοί χειροκροτητές
στο αίμα, ανοιχτών πληγών.
Γυρέψαμε τον ήλιο
στα χωματένια νήματα
των αλλονών βασίλειο
στης οικουμένης μνήματα.
Μνήματα, τοίχοι κι` αριθμοί
στα δειλά μας βήματα
είναι της πλάσης, οι στεναγμοί
και τα δικά μας κρίματα.
Αδαμοπούλου Γεωργία
11-7-2021
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
