| |
Νύχτα με λέγανε και χτες, που τ’ άστρα του είχα σφάξει
κι ήταν βαθύ το σούρουπο… το ατίμασμα να κρύβει,
που να ‘βρω έρωτα βροχή, αγάπη να μου στάξει
που ‘χει το αγόρι μου κλειστεί σε μοναξιάς καλύβι
Ένα φεγγάρι άφησα, πίσω απ’ τη συννεφιά μου
όταν φυσά ο Μαϊστρος σου, να έχω θησαυρό μου
το ασημί απ’ τη λάμψη του, που θα ‘χουν τα καρφιά μου,
καθώς θα με καρφώνουνε το γιόμα, στο σταυρό μου
Κι ο ανθός απ’ τ’ ανηφόρι σου, το αγκάθι να μελώνει
πριν η φλογέρα του Νοτιά, μπερδέψει κι άλλη νότα
προτού μαντήλι χωρισμού, μου ράψει ένα βελόνι
και το καράβι του φευγιού, αλλάξει πάλι ρότα…..
Νύχτα με λέγανε βαθειά, κι οι αλαλαγμοί του πλήθους
μου θύμιζαν καρδούλα μου, αυτά που μου ‘χες τάξει….
Σου ‘λεγα στην αφήγηση, μη φέρνεις άλλους μύθους
κανένας μύθος δεν μπορεί, έρωτες να χαράξει!!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
