| |
Εγκλωβισμενος σε 4 τοίχους,
θέλω να εκφραστώ μέσα από λίγους στίχους.
Απομονωμένος από γνωστούς και φίλους,
δίνω προσπάθειες να δώσω φωνή σε αυτούς τους ήχους.
Υπάρχουν μέρες που νιώθω πως χάνω τον χαρακτήρα μου.
Μου είναι πια δύσκολο να εμπιστεύομαι
και πιο δύσκολο όταν το κάνω να μην ντρέπομαι.
Άραγε χάνω σιγά σιγά τον δρόμο μου;
Η τον βρίσκω σκοτώνοντας την φύση μου;
Το αισθάνομαι,
αλλάζουν τα πάντα γύρω μου
και εγώ ακόμα δεν έχω κερδίσει τα σκοτάδια μου.
Υπάρχουν νύχτες που σκέφτομαι πως ίσως απλά το μυαλό μου δεν ήταν αρκετό.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω, τι να πρωτοσχολιασω, τι να σκεφτώ και τι να προσπαθήσω να προφτασω.
Κάποτε μιλούσα μόνο εγώ,
τώρα μιλάω ελάχιστα ακόμα και όταν βγαίνω με τους φίλους μου.
Είναι δύσκολο να καταλάβεις πόσο έχω αλλάξει
εφόσον δεν με γνωρισες ένα βήμα πριν την μετάλλαξη.
Κάποτε τα κείμενα ήταν άρθρα ολόκληρα,
τώρα περιοριστηκαν σε γράμματα.
Δεν μου αρέσει να επαναλαμβανομαι,
δεν χρειάζεται να στηρίζομαι σε ότι καταρρέει όσο το εμπιστεύομαι.
Μέσα στο κελί, χαραζω παράθυρα,
όσο αναζητώ εργαλεία μέσα στα άχυρα.
Εδώ, όσο κοιτομαι νεκρός μέσα στο σώμα μου,
άσε τις σκέψεις μου να γίνουν στίχοι, στην ταφόπλακα που στέκεται από πάνω μου
και νότες τις μελωδίες μέσα στο κεφάλι μου.
Να γράψω έναν ύμνο για όλα τα όνειρα που πέσανε μαζί μου.
Όλα τα δάκρυα που πετρωσαν μόλις αντικρυσαν την μέδουσα.
Όλες εκείνες τις στιγμές που νόμιζα πως κέρδισα την φύση μου την άρχουσα.
Και φυσικά, όλες τις λακκούβες που σκονταψα και έφαγα το κεφάλι μου.
Τσέκαρε αυτή είναι όλη μου η ζωή.
Γράφω και το παίζω ηθοποιός πίσω από τις κόκκινες κουρτίνες
και χάνω καθε μου απόκτημα μέσα από τις καμένες τους παρτίδες,
στις οποίες εγκλωβίστηκα, όσο ανέβαινα πάνω στην σκηνή.
Φερομαι μια χαρά, αλλά πάω να σκάσω.
Είναι φορές που ούτε εγώ δεν θέλω να αναφερθώ σε αυτό.
Είναι φορές που θέλω να σταματήσω να μιλάω και να γράφω.
Νιώθω σαν να είναι μια τροχιά που πρέπει να διαγράψω.
Άραγε λιγοστευω από αποθέματα
η γεμίζω πυρομαχικά και αλλάζω;
Όσο μεγαλώνα πιστευα θα βελτιώνεται,
αλλά νομίζω πως επιδεινώνεται.
Δύσκολοι μήνες, γεμάτοι απογοητευση και άγχος, πως να πιστέψω στον Θεό;
Μου ναι πια δύσκολο, όπως και το να κάψω, κάθε χαρτί που αναγκάστηκα να χάσω.
Ποτέ θα δω το φως στο τούνελ που έκανα λάθος και αποπειράθηκα να μπω.
Η μήπως δεν υπήρξε ποτέ και θα πεθάνω μέσα σ'αυτό;
Έχοντας ζήσει ελάχιστα από οσα αναζητώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
