| |
ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ Η ΘΕΑ
(Χρήστος Ανδρονίκου)
Ίδια του δωματίου η θέα, θεσπέσια...απαίσια
Ίδια και του καφέ η μυρωδιά, ερεθιστική...αποπνικτική
Το σκηνικό,
σαν τελειότητα της τελευταίας πινελιάς στον καμβά
Το ηθικό,
Σαν ματαιότητα που οδηγεί στο πουθενά
Να σάλεψα?
Να’ναι το μονοπάτι της σκέψης μου που διάλεξα?
Να χάθηκα?
Να’ναι η τρικυμία του μυαλού μου που πνίγηκα?
----------------------------------------------------------------------
Ρεφραίν
Είναι η δική σου απουσία
Απουσία στο σώμα, στο στρώμα
Πάλι έχω γίνει λιώμα
Εγώ όμως είμαι εδώ, στο παρών,
να υπάρχω χωρίς να ζω
να ρωτάω εσένα, ν΄απαντάω σ’εμένα
παρέα μου η πληγή, μουσική μου η σιγή...
Γιατί?
----------------------------------------------------------------------
Λαμπερά φορέματα
φωτεινά χαμόγελα
που με θαμπώνουν ολότελα
ανούσια γκαλά
ψεύτικες κολακίες...μαλακίες
κι όμως είμαι εκεί
στη μάταιη χλιδή
παρηγοριά μου, της μουσικής η ένταση
σωτηρία μου, της αλκοόλης η υπέρταση
Να σάλεψα?
Να’ναι το μονοπάτι της σκέψης μου που διάλεξα?
Να χάθηκα?
Να’ναι η τρικυμία του μυαλού μου που πνίγηκα?
----------------------------------------------------------------------
Ρεφραίν
----------------------------------------------------------------------
Γέφυρα:
Ναι, δεν κτυπάει το τηλέφωνο
Και ναι, με πνίγει το παράπονο
Σπάζω τη σιωπή με μια κραυγή
Κι όλα αυτά για μια αγάπη υπερβολική
Γιατί....
----------------------------------------------------------------------
Ρεφραίν
----------------------------------------------------------------------
Ίδια του δωματίου η θέα...όλα ίδια...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
