| |
Είναι φορές π' αληθινά αναρωτιέμαι
Αν ζω το σήμερα.. το αύριο.. το χθες
Σε μια κλωστή αμφιβολίας σαν κρατιέμαι
Αναρωτιέμαι.. αν θα σπάσει.. και γιατί...
Μα τα "γιατί" μου τα λατρεύω σαν εικόνες
Γιατί με κάνουν να χειρίζομαι το νου
Νά 'χω στα στήθη μου φωτιά και ανεμώνες
Και τη δική μου τη ζωή.. όχι αλλουνού...
Είναι στιγμές που σε χαράζουν σαν διαμάντια
Αρκεί να είσαι διάφανος και καθαρός
Μα δεν μπορούνε να σε κόψουν σε κομμάτια
Ανοίγουν μόνο χαραμάδες για το φως…
Πόσο μ’ αρέσει το λοιπόν να αμφιβάλω
Να μην γνωρίζω τί θα γίνει.. ούτε πως
Να μην με νοιάζει για το ρούχο που θα βάλω
Στο «έτσι» ζούνε οι πολλοί.. εγώ αλλιώς !...
22-9-2016
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
