| |
Ζηλεύεις το αδύνατο μου λες
Περνάς κάθε στιγμή τα όριά σου
Τα θέλεις στη στιγμή όλα δικά σου
Τα λόγια σου γεμάτα υπερβολές...
Παλάτια χτίζεις στ' όνειρο χρυσά
Ξυπνάς και απαιτείς να τ' αποκτήσεις
Την πλάτη σου και πάλι θα γυρίσεις
Τα σχέδια που κάναμε.. μισά...
Περάσανε τα χρόνια κι οι χαρές
Και πήραμε από ένα δεκανίκι
Ετούτο εσύ το ονομάζεις.. νίκη ;
.. Πεθάναμε κι οι δυο χίλιες φορές...
Μα τέλειωσαν κι αυτές οι αναστάσεις
Σωθήκαν του κορμιού οι αντοχές
Αδιάφορα μπροστά μου θα περάσεις
Γυρεύοντας καινούριες ηδονές...
Τραβώντας το σχοινί του παραλόγου
Θυμώνεις σαν ατίθασο παιδί
Που κάθε του χατήρι απαιτεί
Και βλέπει τη ζωή σαν.. σχήμα λόγου...
10-1-2017
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
