| |
Ήταν ο δρόμος λάσπη πηχτή, κολλούσαν τα
βήματα μας, οι αμαρτίες του κόσμου.
Κυλούσε στα πόδια μας, στα ρούχα μας,
στο διάβα μας, αφήνοντας βαθιά σημάδια
σ` ένα δρόμο που δεν ήθελε να τον διαβεί κανείς.
Ένα ξέφωτο ζητούσε η καρδιά μας, ένα λουλούδι
στο βράχο.
Γλιστρούσαν οι πέτρες στο διάβα μας, ένα φίδι
λιαζόταν, στα κίτρινα ξερά χορτάρια.
Κι` οι σαύρες είχαν στήσει χορό στις ξέρες.
Ο ουρανός συννεφιασμένος, απειλητικός, λες
κι` ήταν από καιρό θυμωμένος.
Κι` όλο προσμέναμε μια βροχή, να ξεπλύνει
τις αμαρτίες, στα λασπωμένα μας βήματα.
Ένας θίασος των λίγων, των τολμηρών, που
ήθελε ακόμα να ονειρεύεται.
Ένας θίασος γελωτοποιών, των τελευταίων
ρομαντικών, στο ταξίδι της λάσπης.
Ήταν τα χρόνια δίσεκτα, οι καιροί δίσεκτοι.
Δεν ήθελαν οι άνθρωποι, δεν ήθελαν να πατούν
τη λάσπη, που τους τράβαγε βίαια στην αγκαλιά της.
Μοναχικοί οδοιπόροι με μια σπίθα στα μάτια
κι` ένα δάκρυ ν` αυλακώνει τα πρόσωπα.
Δεν μιλούσαν, κανείς δεν μιλούσε, μόνο μια
τιτάνια προσπάθεια να βγουν απ` το βούρκο.
Να φτάσουν ψηλά στο ξέφωτο, στολισμένο με
σπαρτά, γύρω, γύρω.
Κίτρινα χρυσά σπαρτά μιας Άνοιξης που κοντοζυγώνει.
Δίψασαν τα χείλη. Λάσπη, λάσπη παντού.
Έλεγες, δεν είναι έργο θεού τούτος ο δρόμος.
Δεν φταίει η γη, δεν φταίει το χώμα, δεν φταίει η βροχή
που έπεσε.
Τούτος ο δρόμος ειν των ανθρώπων, χρόνια τον ανοίγουν,
χρόνια δεν προσευχήθηκαν να ρίξει μια μεγάλη μπόρα.
Να ξεπλυθεί το χώμα, να σύρει στη θάλασσα τα κρίματα.
Κι` οι λίγοι ρομαντικοί να βρουν ένα καθαρό στρατί ν`
απλώσουν τη ζωή τους.
Ένα ξέφωτο στ` ουρανού τα ύψη, καθαρό, στεγνό,
ν` αγναντεύει την πληγή της οικουμένης.
Αδαμοπούλου Γεωργία
18-8-2021
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
