| |
η μελωδια ειναι στρυφνη
σαν ενα soundtrack απ'τον αδη
που ολοι θα αποφυγουμε
κι ολοι εκει θα παμε
γιατι μια γυναικα αγαπησαμε
εξακολουθητικα
τις γαμπες της προτιμησαμε
πιοτερο απο τον Ομηρο
την υφη του κορμιου της
καθε πτυχη καθε ελια σπυρακι
γνωριζουμε καλυτερα
απο τα ποιηματα του Σεφερη
οι φοβοι της οι εφιαλτες
κι οτι την στοιχειωνει
εφαλτηριων των οποιων προσπαθειων μας
κι οχι τα παθη του Χριστου
το χαμογελο της
τα ματια της οταν λαμπουν
να ποια ειναι η σωτηρια
κι ο θανατος ειναι γλυκος
κοντα της
Παιξτε Art Zoyd
τα βιολια,τα πληκτρα,τις κιθαρες
στηνουμε γλεντι
αποχαιρετουμε την ζωη
και ταυτοχρονα υποδεχομαστε τον θανατο
σαν να ηταν αλλαγη βαρδιας
τελος μιας εποχης
κι αρχη μιας αλλης
εμεις οι γραφιαδες
καθε που τελειωνει ενα ποιημα
παιρνουμε απο αυτην την διαδικασια
γι αυτο υπαρχει χαρμολυπη
δεν ειναι δεδομενο οτι θα υπαρξει επομενο
κι ουτε η βεβαιοτητα
πως αυτο καπου εδω
καπου εδω πρεπει να τελειωσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
