| |
Τα λόγια μου κι εμένα με κουράσαν
Σαν κοίτη ποταμού π' αναστενάζει
Την άμοιρη ψυχή μου τη μοιράσαν
Κι ακόμη ο αντίλαλος φωνάζει...
Τα πράγματα στο σπίτι πεθαμένα
Κι εγώ τη ζωντανή να παρασταίνω
Τα μάτια και τα χείλη σου θαμμένα
Κι ακόμη στην Ανάσταση πηγαίνω...
Βαρέθηκα σκιές να ξεσκονίζω
Το γέλιο μου να πλένω με χλωρίνη
Τα άχρωμα μαλλιά μου να χτενίζω
Τον πόνο να γελώ με ασπιρίνη...
Δεν έπρεπε στο σπίτι μου να μείνεις
Κι αυτά τα πράγματα να σε φωνάζουν
Το χάδι σου δεν έπρεπε να δίνεις
Και όλα όταν φεύγεις να μουδιάζουν...
Ας ήτανε η πόρτα να χτυπήσει
Αφού κλειδί δεν έχεις πια δικό σου
Κι η άδικη φωνή σου ν' απαντήσει
Πως αγαπάς μόνο.. τον εαυτό σου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
