| |
Ζωή.. βαρέθηκα να σέρνω τη σκιά μου
Στους λαβυρίνθους των γυμνών μου ενοχών
Και κάθε νύχτα να ξερνώ στα όνειρά μου
Όσα μ' ανάγκασαν στο διάβα σου να πιω...
Καημέ.. βαρέθηκα μονόλογους να πλέκω
Σε στίχους μέσα την αγάπη να σκορπώ
Λες και ταυτότητα σαν άνθρωπος δεν έχω
Ούτε δυο μάτια για να πέσω να πνιγώ...
Θυμέ.. βαρέθηκα εσέ να κατευνάζω
Με το μελάνι να λερώνω τα χαρτιά
Και τα συνθήματα στις στάχτες να διαβάζω
Αντί να παίζω σαν την φλόγα στη φωτιά...
Πόνε.. βαρέθηκα πληγές να τιθασεύω
Να δοκιμάζω πόσο αντέχει το κορμί
Ως πότε πια στη φυλακή σου θα σιτεύω
Και στους χειμώνες σου θα ρίχνομαι γυμνή;...
Σιωπή.. βαρέθηκα το στόμα μου να κλείνω
Να με βιάζουν της ρουτίνας οι φωνές
Χιλιάδες λόγια μες στον τάφο μου ν' αφήνω
Μαζί με κείνες του κορμιού τις εμμονές...
Είναι σκληρό να περιμένεις να πεθάνεις
Μες στης δειλίας την ανήλιαγη σπηλιά
Φόρα τα βήματα που θέλησες να κάνεις
Τρέξε να ζήσεις.. και ας είναι πια.. αργά...
29-5-2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
