| |
Μακρύς, σιωπηλός ο δρόμος σπαρμένο η πλαγιά με νάρκες “κατά προσωπικού” κι εγώ περπατώ σαν τυφλός και ψηλαφώ με βήματα απαλά , βαδίζω στην “άλλη πλευρά”, καυτή λάβα στέλνει ο τεράστιος Βετελγόζης και μας καίει από ψηλά χωρίς οίκτο, ατάραχα τα δέντρα μας κοιτούν στωικά και σκωπτικά νιώθω ότι παρακολουθούν κάθε βήμα μου, κάθε λάθος μ ου, απαίσια αίσθηση μου δημιουργούν οι σάρκες της έκρηξης , ήμουν μικρό παιδί όταν αντίκρισα τα μέλη του χωριανού μου δύστυχου Ιωαννίδη πάνω στο κάρο, μαύρα τα συναισθήματα μήνες πολλούς ξυπνούσα ταραγμένος αλλά και χαρούμενος, γιατί ήμουν ακέραιος και κραύγαζα πνιχτά και σιωπηρά: “είμαι τυχερός. .είμαι ζωντανός”.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
