| |
| | Κιτρινο Ταγιερ- Βροχη Με Ονειρα- Οι Σωστοι |  | | |
07.05΄50΄΄17-19/09/2021
Ἀνάλαφρο τό βῆμα σου, σά μυρωμένο ἀγέρι,
προσπέρασε στόν δρόμο μου καί χάθηκες στό βάθος,
σάν τῆς νυχτιᾶς τό ὁλόφωτο, πού σβήνει τό ἀστέρι,
στῆς μέρας τό φανέρωμα κι ἀκόμα ἕνα μου λάθος…
Καί ἡ ματιά μου ξέμεινε, ξοπίσω σου νά βλέπει,
καθώς ὁ δρόμος σ’ ἔπαιρνε , τό κίτρινο ταγιέρ σου
καί τήν ζωή ὡς εἴθισται καί πάλι ν’ ἀνατρέπει,
τά σχέδια πού κάναμε καί νά μοῦ λέει φέρσου,
σάν ὥριμος μέ σύνεση καί πές ἁπλά ἀντίο…
καί τότες ἐγώ σκέφτηκα, πώς ὅλα πιά τελειώσαν
κι ἄλλο δέν ἔχει νἄμαστε, ‘πως εἴμασταν οἱ δύο,
ἀφοῦ γιά μᾶς τά ὄνειρα, στόν δρόμο τους βαλτώσαν….
Καί τότες μιά νεράιδα, ἀπό αὐτές πού παίζουν,
στά λιόφωτα ἀνάμεσα καί τίς σκιές τοῦ κόσμου
καί κρύβοντ’ ἀπ’ τά μάτια μας, καθώς μεταμφιέζουν,
τήν φύση τους τήν ἄυλη, μ’ ἀγάπες μοῦ ‘πε δός μου,
γιά νά πιαστῶ τό χέρι σου, μήν τύχει καί σκοντάψω
καί πιάνοντάς την μ’ ἔζωσαν, τ’ ἀστέρια τό Φεγγάρι
καί τά γαλάζια ὄνειρα καί πῆρα νά ἀνάψω,
ἀπό τόν Ἥλιο χρώματα, ἡ γῆς φωτιά νά πάρει
καί νά γεμίσ’ ἀρώματα, τῆς ζήσης τίς ρουτίνες,
νά βγοῦνε ἀπ’ τόν λήθαργο, νά γίνουν περιστέρια,
νά μποῦνε στά παράθυρα, Οὐράνια γιά κουρτίνες,
καί ν’ ἀφεθεῖ ἡ ζήση μας, στοῦ Ἔρωτα τά χέρια….
22.19΄05΄΄22-23/9/2021
Βροχή γεμάτη ὄνειρα, μ’ ἀνάσες μελωδίας
κι ἐρωτευμένα σύννεφα, πού ἀγκαλιά χορεύουν,
πρίν γίνουν στάλες βρόχινες, -νεράιδες συνοδείας-
Σεπτέμβρη ἰσημερίας του, πού τίς νυχτιές μουσκεύουν,
ἐκστατικά χορεύοντας, μές τούς βρεγμένους δρόμους,
τῆς πόλης τούς ἀσφάλτινους, καί μοιάζ’ ἡ Μουσική της,
νά κάνει τίς σταγόνες της, Ὀρφέα κληρονόμους,
πού μελωδεῖ ἀρχέγονα, στήν γῆ τήν Θρακική της…..
Κι ἐσύ νυχτιά ἀέρινη, ὑγρή καί παθιασμένη,
μέ πέλματα ξυπόλητα, καί τό μαλλί βρεγμένο,
-μιά θηλυκή ὑπόσταση, σά κόλαση Ἁγιασμένη,-
στριφογυρνᾶς χορεύοντας, μέ φόρεμα σχισμένο,
ψηλά ὡς πάνω ἔξυπνα, ὥστε ν’ ἀποκαλύπτεις,
τά δυό σου πόδια π’ ἄφησες, τά μάτια νά παιδεύουν
καί τῶν παλμῶν σου γίνομαι, -κάθε παλμοῦ σου λήπτης-
πού τήν καρδιά μου σήμερα, μές τήν βροχή κουρσεύουν…
Βροχή ἀπόψε μ’ ὄνειρα, βροχή νεραϊδένια
καί μιά Ἀγάπη Ἔρωτας, ἀπρόσμενη Σεπτέμβρη,
πού μ’ ἕνα πέπλο βρόχινο κι ἀνάσα μεταξένια,
ἦρθε τρελλή χορεύοντας, μές τήν νυχτιά νά μ’ εὕρει….
23.29΄11΄΄ 15-27/8/21
Μιά Κυριακή πού τέλειωσε καί κίνησε Δευτέρα
κι ὅτι νά ποῦμε τὄπαμε, τελειώσανε τά λόγια…
παρέες πού τσακώνονται… δέν βλέπουν παραπέρα…
κι ὅλοι γκρινιάζουν πάντοτε, πώς κυβερνοῦν λαμόγια….
Κι ὁ Ἥλιος κατηφόρισε, σάν πύθωνας ἀρχαῖος
πού στίς χρυσές στίς σπεῖρες του, γυαλίζουν τά σημάδια
καί σάν Θεός Ἀπόλλωνας, ὁλόλαμπρος κι ὡραῖος,
τό ἅρμα του ἑτοίμασε, νά κρύψει στά σκοτάδια….
Λαλεῖ κοκόρι μόνο του, κοιτῶντας τό φεγγάρι
καί βγαίνουν οἱ νεράιδες καί οἱ ἀλλοπαρμένοι
κι ὁ Διογένης ξέμεινε, μονάχος στό πυθάρι,
π’ ἀνόητα προσπέρασε, μέ φούρια ἡ οἰκουμένη…
κι ὁ κόσμος ὅλος βούλιαξε, μές τήν ἀλαζονεία,
ἐκτός κείνων πού βάδισαν, στίς ρότες τῶν ὀνείρων
καί ἀντιμετωπίστηκαν, μέ χλεύη κι εἰρωνία
καί στίς γενιές ἐντάχθηκαν, τῶν ἄγνωστων μαρτύρων…
Καί ἡ λαλιά τους ξέμεινε, μέ πεῖσμα στό δοξάρι,
στῆς γλώσσας τό ἀπαύγασμα, νά μελωδεῖ δασεῖες,
ψιλές καί περισπώμενες, μ’ Οὐράνια Θεία χάρη,
αἰώνια στηλιτεύοντας, καί πάθη κι ἐξουσίες….
Καί οἱ σωστοί… ποιοί τἄχατες, πού κρίνουνε τούς ἄλλους…
-σάν πεῖς ἀνεμβολίαστοι, πές κι ἐμβολιασμένοι,-
πού μάχοντ’ ἀνεμόμυλους, πού τούς θωροῦν μεγάλους,
ἐχθρούς τῆς Ἀνθρωπότητας… σωστοί… καί μανιασμένοι….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
malkon64
30-09-2021 @ 08:21 | κι ὁ κόσμος ὅλος βούλιαξε, μές τήν ἀλαζονεία,
ἐκτός κείνων πού βάδισαν, στίς ρότες τῶν ὀνείρων
ΟΛΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ...!!! ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Αγιοβλασιτης
30-09-2021 @ 16:26 | Όλα ωραία Ιωάννη.... ::theos.:: | | Pordalas
30-09-2021 @ 20:25 | Πολύ καλά πλεγμένη αυτή σου η δουλειά. | | ΚατεριναΘεωνα
30-09-2021 @ 22:06 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | -Ειρήνη-
02-10-2021 @ 07:23 | Εξαιρετικά και τα τρία, με πολύ έντονες εικόνες και ποιητικές μεταφορές, πιο πολύ το 2ο και το 3ο.... δυνατή και ξεχωριστή η γραφή σου! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
