| |
| | Επικείδιος |  | | |
Πεθαμένη αγάπη, στου ονείρου τα βάθη,
αν τη κυνηγήσεις, πικρή αλήθεια θ' αντικρίσεις.
Το φέρετρο είναι ανοιχτό, το παράθυρο μανταλωμένο, κλειστό.
Το πρόσωπο γδαρμένο, άμορφο, θολό.
Μαύρο πέπλο οι αναμνήσεις, κενές στιγμές οι αναζητήσεις.
Ιστός αράχνης η νοσταλγία, στάζει αίμα η προσδοκία.
Αίμα μαύρο, με κόκκινο μανδύα.
Αυτό το αίμα, το δικό σου, επικήδειος στο νέο προορισμό σου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
malkon64
10-10-2021 @ 21:08 | ::rock.:: ::devil.:: ::rock.:: | | ΚατεριναΘεωνα
10-10-2021 @ 21:49 | ελπίζω με τόσα που της διαβασες να μην βρυκολακιάσει
::up.:: ::rock.:: ::up.:: | | Κων/νος Ντζ
11-10-2021 @ 10:42 | ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | Πέτρος Μαρκόπουλος
11-10-2021 @ 12:51 | Με αυτό το ποίημα θέλω να πω, ότι εάν μένεις προσκολλημένος στο παρελθόν, τότε και το μέλλον θα είναι νεκρό. Θα γίνει επικήδειος του μέλλοντος. Και τότε, είσαι καταδικασμένος στο μαρασμό. Δε πρέπει να εστιάζεις στο παρελθόν, παρά να μαθαίνεις από αυτό και να πηγαίνεις στο νέο σου προορισμό με νέα εφόδια και γνώση. Ευχαριστώ. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
