| |
Εγώ, το παλιό σπίτι
Κλείνω στο βιός μου αναμνήσεις αξεπέραστες
και στο κουφάρι μου ψυχές μόνο ριγούνται
με μνήμες στίλβες, ανεξίτηλες κι αγέραστες
π’ όλοι με δέος στη θωριά μου συγκινούνται.
Είμαι το πλίθινο σπιτάκι το ερείπιο
το χαμηλό με μια αυλή χορταριασμένη
με μια απλότητα στο σχήμα του το ήπιο,
μα μια μεγάλη ιστορία κι αγιασμένη
Στέκω γυρτό, με συντροφιά τα ενθυμήματα
χωρίς λαχτάρες παιδικές να με φωνάζουν
μόνο πελώρια μυρωδάτα αγιοκλήματα
την σφραγισμένη μου την πόρτα ν’ αγκαλιάζουν
Είμαι το πλίθινο σπιτάκι το παμπάλαιο
οπού στα σπλάχνα μου ζουν μόνο αναμνήσεις
κι είμαι στ’ ανθρώπου την ζωή ένα κεφάλαιο
που πίσω ουδέποτε μπορείς να το γυρίσεις.
Είμαι εκεί, πιστός ταγός του πεπρωμένου μου
μα είμαι αγέρωχο, απέναντι στην σήψη
μ’ όπλο το χρέος του χρησμού του στοιχειωμένου μου
να πολεμώ της εγκατάλειψης την θλίψη.
...........
Μα πού και πού, νιώθω παράξενα σκιρτήματα
σαν διαισθάνομαι λαθραία σε μίαν άκρη
παλιών ενοίκων τα «τυχαία» ξεστρατήματα
καυτό να χύνουν κάποιας μνήμης ένα δάκρυ.
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
