| |
Σε μια σιωπή από υδράργυρο με βύθισες
Να σ' ανασταίνουν ερυθρές αντανακλάσεις
Από την έκλειψη του ήλιου σου δεν γύρισες
Σαν φωτοστέφανο που καίει μ' αγκαλιάζεις...
Σπίθες αχνές.. να καψαλίζουν την ανάμνηση
Κι όμως ποτέ.. μητέρα-φλόγα να μην βρίσκω
Μέσα να πέσω να καώ σε μια συνάντηση
Άδικο είναι.. με τη λάμψη της να ζήσω...
Πυρπολητής σε δάση διάφανα της σκέψης σου
Γέρικα δέντρα καταπίνω κι αμμοθίνες
Σε καταπράσινη κοιλάδα οι ορέξεις σου
Χρώμα ν' αλλάζουν.. καθώς φεύγουνε οι μήνες...
Μα θα οργώσω ένα χωράφι με τα χέρια μου
Και θα το σπείρω με λογής-λογής κρυστάλλους
Με τ' αδαμάντινα της νιότης τα νυχτέρια μου
Να φωσφορίζω στους βυθούς σου τους μεγάλους...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
