| |
Καθισμένος στην ισχνή σκιά γκορτσιάς
στα ζοφερά του Μυριοκέφαλου φαράγγια
ο τελευταίος γαληνότατος κυρ Μανουήλ
παραβλέποντας τον τραυματισμό του
με θλίψη αναλογίζονταν το χαμό τόσων ανθρώπων
γιατί να οδηγήσει το στρατό στον καταραμένο τόπο
στις δεκαεπτά Σεπτέμβρη του δίσεκτου
χίλια εκατό εβδομήντα έξι.
Μα πιότερο σκέφτονταν τη μοίρα του βασιλείου
και τ' αντίκρισμα του άπιστου Σολδάνου.
"Που είναι οι πολεμιστές των Θερμοπυλών
που είναι οι φάλαγγες των Μακεδόνων
καλή κι πίστη, μα οι νέοι μας γέμισαν μονές και εκκλησίες"
ψιθύρισε στον έμπιστο στρατηγό Κοντοστέφανο.
Και όταν έμεινε μόνος με μαύρο δάκρυ μοιρολόγησε:
“Καταραμένο Μυριοκέφαλου με τα τρανά φαράγγια
κιότεψες τους άντρες μου αμέτρητη η συμφορά
τρανά είναι τα λάθη μου βαριά τα κρίματά μου”.
Τέσσερις χρόνους άντεξε τη θλίψη στα σωθικά του
καλόγερου ράσα φόρεσε κι έσβησε στα κελιά του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
