| |
Δεν κατοικούμε πλέον στην ξηρά
στη θάλασσα φωλιάζουν οι πτυχές μας
δε θέλουμε ίχνη μας να μένουν σταθερά
μα να τυλίγουν μαϊστράλια τις φωνές μας
θολές, από την άμμο που σήκωσε το κύμα
ρηχές, οι πέτρες σύρθηκαν σα ξέρες
χυλός, νερό μ’ αλάτι σε βράχου τρίμα
σα να μην έχουν άλλ’ οξυγόνο οι αιθέρες.
Δεν κατοικούμε άλλο σε μια γη
που άνθισε καρποί στα όνειρά μας
κόρες να τη στολίζουνε να την οργώνουν γιοι
να προσκυνούν οι λύπες τη χαρά μας
χλωμό χώμα που γέρασες απ’ ώρα
στεγνό, δίψα αστείρευτη ποιος θα ποτίσει;
ερειπωμένα τα σπήλαια των ψυχών τώρα
αναρωτιόμαστε αν η ουσία γυρίσει.
Δεν κατοικούμε σε μια Άνοιξη τον Μάρτη
χειμώνα πια μυρίζουν καλοκαίρια
χαμένοι στους ορίζοντες ψάχνουμε χάρτη
φυλλομετρούμε αστερισμούς σ’ ατέλειωτα νυχτέρια
αέριο σώμα βάλαμε μορφή που διασπάται
σε παιδικό νανούρισμα σε γέρικη ηχώ
το πνεύμα μας μας ξέχασε μοιάζει σα να κοιμάται
σε μία ήσυχη αμμουδιά στου κόλπου το μυχό.
Σιγά, φωνάζει ο Κέρβερος στον ίσκιο της ημέρας
αργά, πάει ο Αχέροντας τον Άδη να διαβεί…
Ξύσανε απ’ την πλάτη μας το ακριβό το δέρας
κάνουμε λες και τίποτα δεν μας έχει συμβεί…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
