| |
Δεκαπενταύγουστος, φεγγάρι, Πέτρα-Μόλυβος
και το απέναντι, σειρήνα που μου γνέφει
ένας λυγμός εξορισμένος και αθόρυβος
και η ματιά, χωρίς να θες, εκεί να πέφτει.
Απόψε παίζω με το γέλιο σου μονόπρακτο
που ανεβάζει τις ψυχές και τις εντάσεις
κι ένα Αιγαίο δροσερό και ανυπότακτο
να μηδενίζει ενοχές και αποστάσεις.
Ασπρόμαυρο το Αϊβαλί
σε μια παλιά κορνίζα
κρυφό στέλνει χαμόγελο
σαν κάποια Μόνα Λίζα.
Κοντά περνάς απ' τ’ όνειρο
χωρίς να το αγγίζεις
σαν φυλακής αυλόγυρο
που κήπο το νομίζεις.
Άν δε με πόναγε τ' αντίκρυ όλα θα τ' άφηνα
για μια ανάσα που θα ζήλευε και δυόσμος
στέλνεις αντίδωρο, δύο μάτια καταπράσινα
που στο βαθύ τους καθρεφτίζεται ο κόσμος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
