| |
στις συμμαθήτριές μου με αγάπη
Ήτανε τότε παιδούλες σαν τα κρίνα,
με όμορφες πολύχρωμες κορδέλες στα μαλλιά
κι αναπολούμε τώρα νοσταλγικά τα χρόνια εκείνα,
με χείλη σφιγμένα και μ΄αλλαγμένη τη μιλιά.
Η φιλία πάντα ο πιστός, ο άγγελός μας,
παράδερνε και μοίραζε στα ίσα το ψωμί,
πρώτα οι φίλοι και μετά ο εαυτός μας
και κάθε γέλιο φάνταζε σαν νάτανε γιορτή.
Ο χρόνος μάς παραμόνευε στου φεγγαριού το πλάι
και με νιφάδες βαμβακιού στόλιζε τα μαλλιά,
η αγάπη όμως παρέμεινε στην άκρη, να φυλάει,
μη και χαθεί η φιλία μας σε άγνωστη ξενιτιά.
Κι ο χρόνος ο αδίσταχτος κάλεσε κάποια μέρα,
να ανταμώσουνε βουνά με χιόνια στις κορφές
να η Ελένη, η Σμαρώ, η Άννα και η Βέρα,
σαν κόρες του Ταϋγετου, σαν τ΄’Ολυμπου θεές.
Πιο κει παράστεκαν βουβές, με βουρκωμένα μάτια,
το Βαγγελιώ, το Δεσποινιώ, η Μαίρη κι η Φωφώ,
που κάποτε περπάταγαν σε νιότης μονοπάτια,
με τσάντες και με μπλε ποδιές, σαν πήγαιναν σχολειό.
Ώρες μικρές νοσταλγικές, που γύρισαν το χρόνο,
που σαν αστραπή επέρασε απ΄τα παλιά θρανία,
η αντάμωση όμως έδιωξε της θύμισης τον πόνο
και γίνανε πάλι παιδιά η Μάρω κι η Σοφία.
Κοντά σας ας κλάψω φίλες μου από χαρά και πόνο,
γιατί η φιλία μας κράτησε μέχρι τα χρόνια αυτά
και ας πλέξουμε τα χέρια μας μ΄ανάθεμα στο χρόνο,
που πήρε μαζί του τις στιγμές, που ήμασταν παιδιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
