| |
Ήταν ένα μαύρο κουτί
Στο λευκό μαρμάρινο τραπέζι
Που έπρεπε ν' ανοιχτεί κάποτε
Αλλά πέρασε ο καιρός
Οι τοίχοι νομίζω
Θέλουν ένα φρεσκάρισμα
Στο σπίτι πλέον
Ζει μια οικογένεια αλόγων
Που θρηνεί νυχθημερόν
Για τον ιππόδρομο
Που γκρεμίστηκε απροσδόκητα
Εσύ συνεχίζεις
Να σταυρώνεις τα πόδια με χάρη
Χαμηλώνοντας το κεφάλι
Μια δήθεν εφήμερη πτώση
Ούτε κι εσύ θα μάθεις
Τι είχε το κουτί
Κι εγώ κάποια στιγμή
Θα φύγω με το πλοίο.
j.k.2/12/21
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
