| |
| | Φουμάδα |  | | | Καλό μεσημέρι σε όλες και σε όλους.. | | |
Από της κούλας το μπουντί, όντας καλοκαιρίζει,
ξανταίνω κάμπο θρεψερό, ποτάμι να στρουφίζει,
βουνάρι, που τις καρσινές, μαγούλες φοβερίζει,
και μια γωνίτσα θάλασσα, γυαλί, που στραφταλίζει.
Ετούτο το πανόραμα, τις σκέψεις μου αγνίζει,
του νου μου το βαλτότοπο, γοργά αποστραγγίζει,
και μια γαλήνη, στην ψυχή, κίτικη, μου πορίζει.
Μα, σήμερα, αβόλετο, τ' έχει πυκνήν αντάρα,
κι ας είν' κατακαλόκαιρο, κι η μέρα διακονιάρα,
απ' το πουρνό, για μια δροσιά, λοχέβει με λαχτάρα…
Ψαχνορωτούνε τα δεντριά, πουθ' ήρθε η μαγάρα,
και στέλνουν τα πετούμενα, μέσα στη λιγωμάρα,
το ήλιο να ρωτήσουνε, ποια έπεσε κατάρα...
Κι ένα πουλί, μαυρόπουλο, γέρνει για να μηνύσει:
"Ρεμπέλεψε η κόλαση, και χύμιξε στην κτίση,
και τσούρμα των αχάλεφτων, βγήκε να διαγουμίσει,
μηδ' άνθρωπος, μηδ' άγγελος, μπορεί να την ορίσει,
λαβρίζει τόπος καρσινός και ώριο μεγανήσι...
Βόσκει τζιαμάλα σε πεφκιά, κι η φλόρα μπρουμυτίζει,
και στη θωριά της, τρέμουλη φαύνα γοργοποδίζει…
Κι όντας στα σπίτια των χωριών, λιμάρα, γιουρουντίζει,
μέχρι κι ανθρώπων θαρρεσιά, λυγά και γονατίζει...»
Διανέβουν θόλοι των δεντριών, μες στην ανατριχίλα,
και παίρνουν με βαριοθυμιά, να ρίχνουνε τα φύλλα,
αδέρφια κλαίνε που 'χασαν, σ' όμορφου τόπου νίλα…
Και μ' έγνοια λογαριάζουνε, ποιος έχει συμμαχήσει,
με της φωτιάς το δαίμονα, και ποιο έχει μπαξίσι...
Κι ανθρώπων, ξεμπροστίζουνε, τάχα, σοφών, τη φάρα…
Τον ουρανό παρακαλούν, ν' αρχίσει να δακρύζει,
με κάποιο μοιρολόγι του, πνιγούρα πεισματάρα,
και το μαγνάδι της καπνιάς, γλήγορα να σκορπίσει,
άλλο δεν βρίσκουν, της στιγμής, τα έρμα, ν' αρμονίζει...
Κι εγώ που στέκω και τηρώ, κι οσμίζουμαι καπνίλα,
στη λογική προσέφκουμαι, να δώσει κάποια λύση,
κι η γης σωμό να βρει, από μια φύτρα ταμαχιάρα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
03-12-2021 @ 18:10 | Απόλαυση! να το διαβάζει κανείς προσεχτικά, καλησπέρα. ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | -Ειρήνη-
04-12-2021 @ 09:11 | Καλογραμμένη η μινουανέττα σου, professorark, διαχρονικά επίκαιρη δυστυχώς... και φέτος από τις μεγαλύτερες η καταστροφή που έγινε... έχεις δώσει το λόγο στη φύση, μιλάνε τα πουλιά και τα δέντρα κι αυτό δίνει αμεσότητα στο ποίημα και κάνει πιο έντονες τις ζοφερές εικόνες του... με κάθε δέντρο που χάνεται άδικα ο κόσμος μας φτωχαίνει, δεν είναι τυχαίο που οι αρχαίοι πίστευαν ότι μέσα σε καθένα ζει και μια νύμφη... ιδιαίτερες η 3η και 5η στροφές σου.
Κόκκινη θανή:
ουρλιάζει το δάσος, η
καρδιά του παύει. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
