| |
Πόσο ωραία κελαηδεί η βροχή στο δώμα!
έτσι ως ποτίζει τ’ άνυδρα βουνά
και πως την πίνει λαίμαργα το χώμα
μετά από ξηρασία κι αναβροχιά
Τι όμορφα στη θάλασσα που πέφτει
κοιτάζω από το τζάμι πριν σκεφτώ
πριν φτύσω το είδωλό μου στον καθρέφτη
που είμαι στεγνός εγώ προτού ντραπώ
Που να λουφάζουν άραγε τ’ αγρίμια;
Που να κουρνιάζουν τάχα τα πουλιά;
Τα ανέστια της πλάσης, τα χαμίνια;
Του κόσμου όλα τ’ άστεγα παιδιά;
Πόσο αδυσώπητη η βροχή στο δώμα!
Πως μπαίνει, πως τρυπάει την οροφή;
ατσάλινο καρφί κάθε σταγόνα
που φτάνει μέχρι μέσα στην ψυχή…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
