| |
Νεκροί, σαν τ' άστρα τ' ουρανού.
Νεκροί στο σήμα του καιρού.
Στ' απαύγασμα ενός φωτός
ζούμε, τελευταίου.
Βαδίζουμε μοναχικοί
σε μια απέραντη σιωπή,
σε μια ανάμνηση παλιά
κάποιου ίσως θεού γερασμένου.
Ο χρόνος χρόνια δεν κοιτά,
σαν σκόνη απλώνεται, σκορπά,
σ' ορίζοντες κάθε τυχαίου.
Μες σ' ομίχλες χάνεται αργά.
Σαν γάτα που κουνά τ' αυτιά,
τυφλός στέκεται στα βουβά
κι αφουγκράζεται την ηχώ
της κρούσης μας μες στο κενό.
Σε μνήμες κατοικούμε, θαρρείς
κι ανάμνησες αναμετρούμε μιας ζωής
ενός βαθειού σύμπαντος,
στην κόγχη ετούτης της ρωγμής.
Της μοναξιάς την απλωσιά
ποιος χρόνος ή χώρος κυβερνά;
Εδώ, συντυχόμαστε νεκροί
ταξιδευτές απροσδιόριστης τομής.
Σε νόρμες, νόμους κι ευχές
συσχετίζουμε παρόν και χθες.
Χωρίς τίποτα να 'χουμε
κάτι αφήνουμε σ' ό,τι δεχόμαστε.
Κυκλωνόμαστε σε μια στιγμή
μ' όλο το βάρος μας εκεί
κι αραδιάζουμε άπειρες τόσες,
σαν να 'ναι ζαριά εξ αφορμής.
Μα δεν λογιάζει ο χρόνος ατυχώς,
από που πηγάζει ο πόνος του καθενός,
ουτ' από αιώνια ή προσωρινά ,
για όσα πολεμάμε, ή είναι αγαπητά.
Δεν είναι αυτός που μετρά,
μήτε την ζωή ή τον θάνατο ξεκινά,
μον' απλώνεται στον χώρο ευθύς,
του παρελθόντος είναι κομιστής.
Κενοτάφιο ολόκληρη η ζωή
κι ό,τι μας περιβάλλει σε αυτήν
από ελπίδες ερειπωμένες,
άδειες προσμονές και πίστεις ασαφείς.
Τί να μας πρέπει άραγε;
φως, σκοτάδι ή λυκαυγές;
Δεν υπάρχει τίποτα εδώ
μόνο μια, κάποια όψη μπρος τον χαμό...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
