| |
Όταν πλησίασα τη γυναίκα και κάθισα πλάι της να της χαϊδέψω τα μαύρα της μαλλιά ένα ρολόι
της πόλης σήμανε μεσάνυχτα. Φυσούσε αέρας απαλός όσο έφτανε να ανεμίζουν τα μαλλιά της.
“Κάπου θα έβρεχε” σκέφτηκα και πρόσεξα το φόρεμά της που είχε καφετιές αποχρώσεις ίασπις
το δέρμα της λευκό σαν γάλα τα μάτια της πράσινα σμαράγδια lapis lazulis ήμουν αμίλητος
συνέχισα να της χαϊδεύω τα μαλλιά τι μπορούσα να πω στην απέριττη ομορφιά! Έφτασε τρεις ...ξημέρωνε τ' αηδόνια άρχισαν το κελαηδητό ερωτικό κάλεσμα. Η γεμάτη σελήνη έφτανε στη δύση της κυλούσε ο χρόνος κι ήμασταν σιωπηλοί. “Τι ώρα είναι ;” “Κοντεύει να ξημερώσει !” “Δρόσισε.” Ήταν οι μοναδικές φράσεις μας ολόκληρη τη νύχτα. Καμία αναφορά στα δύσκολα που θα φέρει το ξημέρωμα. Κυλά η ζωή με πάλη κι αγωνίες χαρά μας το χάδι παρηγοριά η κατανόηση .Να είναι αυτός ο έρωτας; Να είναι αυτή η απλή ευτυχισμένη ζωή που όλοι αγνοούν και απαξιώνουν; Γιατί αρέσκονται οι άνθρωποι να γίνονται κομμάτι της πολύπλοκης και ταραχώδους ζωής όταν η ζωή είναι απλή όμορφη και μοναδική ;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
