| |
Τα χρυσά της δώρα
Τον ήλιο τον ξεγέλασα και τού ‘κλεψα μια δέσμη
ακτίνες ολοφώτεινες π’ αδιάκοπα σκορπά
και στην καλή μου έπλεξα χρυσή μια ανθοδέσμη
σε νύχτες ολοσκότεινες, σφιχτά να την κρατά.
Του κήπου μου του έκλεψα μαγιάτικη ανεμώνα
στο πρώτο δροσοστάλαμα νωρίς την χαραυγή
και στο αυτί της πέρασα μπριγιάντινη κορώνα
να φέγγει πριν το χάραμα σαν μένει μοναχή.
Από τη θάλασσα έβγαλα κρυφά φρέσκια πορφύρα
να βάψω τα μαλάκια της κόκκινα της φωτιάς
ν’ αντιφεγγίζουν έντονα στης φλόγας τους την πύρα
να βλέπουν τα ματάκια της στο μαύρο της νυχτιάς
Στο στολισμό της φρόντισα, πάντα φως να της δίνω
και το χλωμό της πρόσωπο να λάμπει περισσά
σαν τ’ ουρανού αρχόντισσα, σαν το αγνό το κρίνο
σαν θάλασσας αφρόδροσο, λουσμένο στα χρυσά.
Καμάρωσε και έλαμψε για μια στιγμή μονάχα,
μα ένιωσε πως χάθηκα σε δίνη λαμπερή,
πλησίασε και έκλαψε λέγοντας μου πως τάχα
μόνη της θα ‘ταν άδικο να ‘χει τέτοια τιμή..
Τ΄ αστραφτερά της πέταξε δίχως μια σκέψη, χάμου,
αισθάνθηκε πως ψέμα της θα ήταν τα χρυσά,
γλυκά μου χαμογέλασε σαν στάθηκε κοντά μου
και το γαλήνιο βλέμμα της έλαμψε ξαφνικά !
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
