| |
Δεν ήμουνα παιδί εγώ να παίξω με παιχνίδια
Έν’ αλητάκι ήμουνα της κάτω γειτονιάς
Δεν ήμουν κάποιας κόρη, να με ντύσει με στολίδια
Με δανεικά κουρέλια με έντυνε ο ντουνιάς
Είχα στα μάτια την ψυχή, στα χείλη πάντα μέλι
Και έτρεχα σαν άνεμος, να πιάσω την ζωή
Μα ένα ορφανό – κι ας είν’ ψυχή – κανένας δεν το θέλει
Και τον Θεούλη ικέτευα, για ένα του φιλί
Σκληρό να ζεις χωρίς στοργή και πώς να το αντέξω
Ένα απόγευμα μουντό, σου φώναξα να ‘ρθεις
Δέξου με, μες στο σπίτι σου, άσε με να χωρέσω
Στην πιο κρυφή γωνίτσα σου και κάνω ότι μου πεις
Θεούλη… εδώ η Άννα που γράμματα δεν ξέρει
Μα σου ‘στελνε μηνύματα με στάλες της βροχής
Και επιτέλους μου ‘δωσες κι εμένα ένα αστέρι
Και κει που είμαι τώρα πια… δε με πονάει κανείς.
Περιγραφή του Εκδότη: Ο Φυν βρήκε την Άννα να περιπλανιέται στους δρόμους του Ανατολικού Λονδίνου στη δεκαετία του 1930 και ανίκανος ν' ανακαλύψει που έμενε, την πήρε να ζήσει στο σπίτι του, μαζί με την μητέρα του. Στο εξής, θα περνούσε τ' απογεύματά του κουβεντιάζοντας και παίζοντας με την Άννα, φλυαρούσαν γενικά για τη ζωή και ειδικά για την επιστήμη και τα μαθηματικά, και η Άννα του μιλούσε για τις συζητήσεις της με τον «κύριο Θεό»,με τον οποίο μοιραζόταν όλες τις σκέψεις και τις σκοτούρες της. Η αθώα αλλά διεισδυτική άποψή της για τον κόσμο ώθησε τον Φυν να επανεξετάσει τη δική του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
