| |
Νύχτα Χριστουγέννων.
Λαμπιόνια φωτίζουν την πόλη.
Πλασμένη χαρά κι αφθονία
σκορπιέται να δείξει πως τάχα
δεν είναι τα πάθη μονάχα,
μα κι ένα της ζήσης μας φώλι
για μια επί γης αρμονία.
Μα, ποιός από μας το φροντίζει
-μακριά από κάθε αρεστό μας-
να διώξει την κάθε τοξίνη,
ψυχή και καρδιά να ξεπλύνει,
κι αφού αισθανθεί πως τ’ αξίζει
μετά να δεχθεί τον Χριστό μας ;;
Μωρό σαν γεννιέσαι, Σωτήρας,
πώς γίνεται πάλι βιασμένα
ανέτοιμος μέσα μου να ‘μαι
και μόνο το Εγώ να λογάμαι
σαν ίδιος ψευδής χαρακτήρας
να λέω πως γιορτάζω για σένα ;;
Μην έλθεις Χριστούλη μου φέτος...
Δεν έχω πνοή να σ’ αγγίζω,
'τι στ’ όνομα πνεύματος νόθου
στερέψαν τα χνώτα του πόθου
κι απέμεινα μόνος και σκέτος
την άδεια ψυχή να στραγγίζω.
Και έλα γλυκέ μου, στο όταν
σ' υμνήσω μ' αγγέλων μπαλάντα,
λευκός να σταθώ έναντί σου,
πιστός να φιλώ το κορμί σου
κι αγάπη να πνέει σαν πρώτα,..
Να μείνεις στα στήθη για πάντα !
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
