| |
Μοιάζει η αγάπη μας με θλιβερά χαλάσματα
που μπόρες σαν ξεσπούν και καταιγίδες
θαρρείς σαν να τριγυρνούν εκεί φαντάσματα
που σέρνουν τις βαριές τους αλυσίδες.
Σε σωρούς από συντρίμμια και χαλάσματα
αγάπης που ο καιρός την έχει σβήσει
νά’ ρθεις σου φωνάζω με ξελαρυγγιάσματα
της θύμησης σου ο πόνος να μ’ αφήσει.
Στης αγάπης μας της έρμης τα χαλάσματα
τα δάκρυά μου τρέχουν βροχοστάλες
γιατί μου εξηγήθηκες σαν τ’ αποβράσματα
που η πλέμπα φτύνει πάνω στις κρεμάλες.
Μα η αγάπη μας, θ’ απομείνανε κοιτάσματα,
να ξαναλουλουδίσει στις «αιθάλες».
Στης αγάπης μας τα τόσα τα χαλάσματα
με σκυφτό αναρωτιέμαι το κεφάλι
γιατί άραγε να μας χωρίζουν χάσματα
και να πατά το μίσος τη σκανδάλη;
Στης αγάπης μας της έρμης τα χαλάσματα
τα δάκρυά μου τρέχουν βροχοστάλες
γιατί μου εξηγήθηκες σαν τ’ αποβράσματα
που η πλέμπα φτύνει πάνω στις κρεμάλες.
Μα η αγάπη μας, θ’ απομείνανε κοιτάσματα,
να ξαναλουλουδίσει στις «αιθάλες».
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
