| |
Ένα άρωμα μένει, σ` άσπρο σεντόνι
μια αχτίδα ζωής, απ` τη γρίλια τρυπώνει.
Στο μαξιλάρι θωρώ, τα χρυσά τα μαλλιά σου
μπριλάντια σπαρμένα, προδομένα φιλιά σου.
Αυγή ξημερώνει, στο άδειο μου στρώμα
στερνό το φιλί, σφαλισμένο το στόμα.
Στο κάδρο κοιτώ, γλυκιά τη μορφή σου
στερνό μου το δάκρυ, το πήρες μαζί σου.
Άφησες πίσω, μια λέξη, συγνώμη
συντρίμμια, κομμάτια, αγάπης οι νόμοι.
Κοιτώ κρεμασμένο, ένα γαλάζιο μαντήλι
σαν είπες, θα φύγεις, να μείνουμε φίλοι.
Κι` όλο αναπνέω το γλυκό άρωμα σου
μια ψευδαίσθηση, πως είμαι κοντά σου.
Ξαπλώνω γυμνός , στη δική σου γωνιά
δεν άφησες φως μου, εδώ μια καρδιά.
Μου μιλούν τα πουλιά, εαυτέ μου, να ζήσεις
με πνίγουν εικόνες, πικρές αναμνήσεις.
Μια χτένα κοιτάζω, τη ξέχασες φως μου
δεν είπες ποτέ, πως είσαι ο εαυτός μου.
Ο ήλιος τρυπώνει, γυρίζουν φεγγάρια
και τ` άρωμα μένει, ουτοπίας, αχνάρια.
Διπλώνομαι μόνος, δεν θέλω τον ήλιο
εδώ ήταν θεέ μου, αγάπης βασίλειο
Μια ερημιά ήρθε, απ` τις γρίλιες τρυπώνει
και μ` ανοίγει πληγές, το λευκό μας σεντόνι.
Άφησες πίσω, δυο σατέν παντοφλάκια
τα δάκρυα ποτάμια, ψυχής μου φαρμάκια.
Είχες φύγει καιρό, μου μιλούσαν τ` αστέρια
όταν πρόσμενα μόνος, σ` ερημιάς τα νυχτέρια.
Το σημάδι που έκρυβες, με το γαλάζιο μαντήλι
στο λαιμό χαραγμένο, από ξένα δυο χείλη
21-12-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
