|
Απόγευμα, η αυγή του αστρικού ουρανού
στο αποκορύφωμα της ημέρας
ο φωτεινός νυχτερινός πυρετός του στερεώματος πάλλεται
κι όταν φθίνει η νύχτα
τ' αστέρια κρύβονται από τη λάμψη του ζωοδότη ήλιου.
Πόσο γίγαντας φαίνεται στη δική μας οπτική;
Όλα τα κοντινά τεράστια ωχριούν μπροστά του
οι μακρινοί αμέτρητοι ήλιοι εξαφανίζονται από τον ουρανό.
Που είσαι τώρα ;
Η σιωπή σου είναι θάνατος έμεινα μόνος μου στην Ακτή
ακούω τους ήχους του ανέμου στα φορούσια
κραυγές πείνας κι αλυχές τσακαλιών και λύκων.
Μακρύς και κρύος ο χειμώνας
της ενδέκατης χρονιάς μετά το μιλένιουμ,
μακρύς και βαρύς σαν τη πέτρα του Σίσυφου.
Η άνοιξη αργεί.
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Σχόλια: 0 Στα αγαπημένα: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|