| |
Η αγάπη που μ’ ορκίστηκες στη θάλασσα έχει ρίζα
την άρμη πήρε του νερού, τα χούγια του κυμάτου
γι’ αυτό δεν έχει σύνορα, μήτε και μια πατρίδα
τη μια με ρίχνει στη στεριά, την άλλη του θανάτου
πουλί μου διαβατάρικο που να ξεχειμωνιάζεις
σε ποια βουνά, σε ποια δεντρά, σε ποια κλαδιά φωλεύεις;
τάχα δεν εκουράστηκες πατρίδα όλο ν’ αλλάζεις
να έρχεσαι κάθε Άνοιξη κι ύστερα να μισεύεις;
όποιος αγάπη έσπειρε χωρίς να ‘χει θερίσει
μπορεί να νιώσει πως πονεί ο αποχωρισμός σου
κι όποιος δεν έχει δίπλα σου τον ύπνο λαχταρίσει
δεν ξέρει τι είναι ν’ αγαπάς πάνω απ’ τον εαυτό σου
γιατί η αγάπη είναι δεντρί που ολοχρονίς ανθίζει
και βγάνει δίφορους καρπούς, κόκκινα κάνει μήλα
αν έχει κηπουρό καλό και το συχνοποτίζει
αλλιώς κι αυτό μαραίνεται και πέφτουν του τα φύλλα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
