Σ' αγάπησα... Σ' αγάπησα ρε μοναξιά, γιατί δε γίνονταν αλλιώς.
Σε κράτησα... Σε κράτησα μ' απελπισιά 'πώς το κατάρτι ο ναυαγός;
Κι ας ξέρω πως επιστροφή δεν έχει η Ελπίδα μου
θανάτου είσαι η στροφή, στο όνειρο η λεπίδα μου.
Άτιμο πράγμα η μοναξιά
χωρίς τον άνθρωπό σου:
είναι στο θάνατο σταξιά,
από τον εαυτό σου.
Σ' αγάπησα... Σ' αγάπησα ρε μοναξιά, κι ας δεν υπάρχει λυτρωμός.
Σε κράτησα... Σ' σε κράτησα μ' απελπισιά γιατί με πνίγει ο καημός.
Κι ας ξέρω πως επιστροφή δεν έχει η άλικη έγνοια μου,
θανάτου είσαι η στροφή, φινάλε και συντέλεια μου.
(Για σένα..., που άγγιξα το εντός σου... Σε ευχαριστώ...).
