| |
Δε μ άρεσαν ποτέ τα ηλιοτρόπια
μονάχα,εκείνα του Βαν Γκογκ λιγάκι
πετρόκλειστη στα τείχη τα κυκλώπεια
ζήτησα απ το κουμάρι σου νεράκι
Είν αδειάνο,μου είπες,το στερέψανε
οι νύχτες,που μου κλείδωσαν τα χρόνια
τα όνειρα οι αλήθειες μου κουρσέψανε
κι οι ανέμοι τους,γινήκανε τελώνια.
Μ από το δάκρυ σου,μια στάλα δώσε μου
στη σκέψη μοναχά,έχω αμαρτήσει
πλέξε το κύμα,και στην άμμο στρώσε μου
την αύρα που ζητώ να με νοτίσει.
Δίχως οδύσσεια,Πηνελόπη μ έκανες
να υφαίνω,τις ανάσες που μου πήρες
δεν σ έβλεπα,δεν σ άκουγα,μα μ έφτανες
κι ας χτύπαγαν τις πόρτες οι μνηστήρες.
Και δε με παραξενεύε,που το άδειο σου
το κύππελο,ξεχείλιζε νωρίς
ξενύχταγα,χειμώνα στο καρνάγιο σου
κυκλάμινο,που τόκοψαν θαρρείς
Δεν είχες πιά κοινό,να παίζεις θέατρο
τα λόγια σου,ήταν στείρα και κλεμμένα
Η Ηρώ το φως δεν άναψε στο Λέανδρο
και πνίγηκε ένα βράδυ αντί για σένα.
Γιατί δεν ήταν άδειο το κουμάρι σου
γλυφόθολο,νερό είχε ως τη μέση
ήθελεςνα παιδεύοντε για χάρη σου
κι ας ήταν άλλο εκείνο που σ αρέσει
Ξεχάστηκα κι ορμήνεψα τα λάθη μου
να μην πονούν,για κάτι που ξεφτίζει
επέτειο δεν κάνω για το δάκρυ μου
σήμερα μόνο,κάτι μου θυμίζει............
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
