| |
Η πέτρα της ελπίδας και του ονείρου
που ρίχτηκε μιαν εύοσμη αυγή
λάθεψε δρόμο, έμεινε κραυγή
και χάθηκε μεσ' τη σιγή του απείρου.
Βλέπω ακόμα εκείνες τις σκιές
να περιπλανιούνται τις νύχτες
-σωρός καπνισμένες πέτρες-
ανάμεσα στα δάκρυα μιας άνοιξης
που έσβησε ξανά στη λάσπη της λήθης
και στα ερείπια της φυγής.
Κάτω απ' τον άναστρο ουρανό
των έρημων ίσιων δρόμων πέτρωσε
η σιωπή κι ύψωσε τείχη
-μαύρους πελώριους βράχους-
από θρύψαλα χαμόγελων
λησμονιά και δέος.
Όταν με έξαψη μου έδειξες
τους στίχους του ποιητή
κοιτάχτηκα για μια στιγμή
στον σαγηνευτικό τους καθρέφτη
μα γρήγορα βαρέθηκα κι έκλεισα το βιβλίο.
Έσκυψα τότε κι έκοψα ένα μικρό
φανταχτερό λουλούδι που φύτρωσε
ανέλπιστα εμπρός μου και φυλλομέτρησα
τις στοιχειωμένες ελπίδες:
"θα 'ρθει, δεν θα 'ρθει, θα 'ρθει... ;"
Μια παγωμένη ηλιαχτίδα στάθηκε
θλιμμένη στου κύκλου το κλείσιμο
αναπολώντας το ταξίδι ενός ζεστού
αστρόφωτος που κλείστηκε αιώνια
σ' ένα στοργικό κι αγαπημένο χάδι.
Πέτρα που κύλησε μια λιόχαρη αυγή,
λάθεψε όνειρο και πίσω δεν γυρνάει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
